Gambit

Średnio się paliłam do przeczytania tej książki. Wzięłam ją z polecenia pani z biblioteki - ponoć rewelacyjna. Autor nic kompletnie mi nie mówił chociaż o nim słyszałam ale po czasie przypomniałam sobie, że czytałam kiedyś, dawno już zresztą, jego "Miejsce i imię", które porzuciłam gdzieś przed połową więc tutaj spodziewałam się, że będzie to takie samo rozczarowanie. Jakże się myliłam....

„Gambit” to historia, która wydarzyła się naprawdę o czym dowiedziałam się dopiero na końcu książki. Oczywiście została przez pisarza okraszona fikcją, ale jej cały szkielet został oparty na prawdziwych wydarzeniach, które zostały autorowi przedstawione przez jednego z bohaterów książki, Jerzego Ostrowskiego (nazwisko zmienione). To historia ludzi, którzy istnieli naprawdę.

II wojna światowa, wywiad, kontrwywiad wojskowy i czasy PRL. Konflikty polityczne, wojenne i sercowe - tyle co ogólnie mogę napisać z czym potencjalny czytelnik może mieć tutaj do czynienia. Tym razem zawodu nie było - ta książka jest jak magnes. Każe pochłaniać stronę za stroną i wtapiać się w każde zdanie, a nawet słowo. Może i rzeczywiście można odnieść
wrażenie, że jest troszkę tak jakby "spłaszczona" ale i tak dobrze mi się ją czytało. Kolejne książki autora chyba wezmę w ciemno....

Moje trzecie spotkanie z Siembiedą ponownie uważam za udane. Nawet więcej, uważam, że to najlepsza z dotychczas przeczytanych przeze mnie powieści autora (dwie pierwsze to był cykl z Jakubem Kanią). Wręcz nie mogłem się od niej oderwać, tak mnie wciągnęła opisywana przez niego historia. Fragment, w którym akcja rozgrywa się podczas II wojny światowej najlepszy. Może jest tu sporo naiwności, uproszczeń, zbiegów okoliczności, ale przymknąłem na to oko i delektowałem się lekturą. Styl pisania autora przypomina mi bardzo Archera. Świetna książka rozrywkowa, która mocno wciąga. Ze swojej strony polecam.

Książkę oceniłam bardzo wysoko chociaż muszę przyznać, że sądząc po opisach i okładce spodziewałam się czegoś innego. Spodziewałam się powieści szpiegowskiej, a dostałam coś, czemu bliżej do powieści obyczajowej przedstawionej na tle czasów II wojny i późniejszych przemian politycznych. Czy jestem rozczarowana z tego powodu? Nie.

Całą moją uwagę skupiły losy Wandy Kuryło i jej najbliższych, a wydarzenia historyczne potraktowałam jedynie jako uzupełnienie losów głównej bohaterki. Losy Polaków za czasów II wojny zawsze były dla mnie poruszające, ale odkąd zaczęła się wojna na Ukrainie wszelkie opisy dotyczące tamtych czasów stały się dla mnie bardziej namacalne niż były kiedykolwiek wcześniej. Opisy ludzkiego cierpienia i koszmar wojennej rzeczywistości jeszcze nigdy nie przemawiały do mnie z taką siłą jak teraz. Nie wiem jak człowiek może żyć nie wiedząc co stało się z jego bliskimi, bez żadnej wiadomości na temat tego czy żyją. Jakby Polacy mało wycierpieli przez blisko 6 lat potem przyszła czerwona zaraza zmuszając wielu ludzi do pozostania za granicami kraju. Czy dzisiaj ktoś jest w stanie sobie wyobrazić jak można normalnie funkcjonować ze świadomością, że prawdopodobnie nigdy nie będzie można wrócić do swojej ojczyzny i zobaczyć się z bliskimi? Dla mnie to niewyobrażalne.

Co do samej fabuły traktowanej jako historia obyczajowa lub romantyczna nie można się przyczepiać, ale jeśli potraktować ją jak powieść szpiegowską to już tak...

Powyższa pozycja jest książką z wątkiem historycznym, której akcja rozgrywa się między innymi w czasach PRL-u. Jest to książka, w której bardzo dużo się dzieje przez co mi osobiście momentami bardzo ciężko mi się ją czytało mimo że w pierwszej chwili byłam nią zachwycona. Jednak to, że jest książką ciężką nie oznacza, że jest książką złą bo nie jest. Bardzo dobrze będzie się ją czytało osobom, które lubią książki historyczne.
Czytając te książkę zastanawiałam się jak bardzo rzeczywiste są wydarzenia, które są w niej opisane pomimo tego, że osadzone w czasach historycznych. Jak często w dzisiejszych czasach jesteśmy manipulowani przez innych bardziej wpływowych ludzi, ale nie tylko. Obserwując wszystko to co dzieje się w kraju narażeni na manipulacje jesteśmy prawie wszędzie w polityce przez polityków, w reklamach czy czasem też w miejscach pracy. Niestety bardzo często ludzie podświadomie są ,,pionkami”, a nie warto dawać sobą kierować bo tracimy poczucie samodecydowania o samym sobie. Taka sama sytuacja ma miejsce w reklamach każda reklama prześciga się w tym jak namówić, zmanipulować człowieka do zakupu konkretnego produktu. Często chcąc to osiągnąć twórcy reklam mówią o nieistniejących chorobach strasząc w ten sposób odbiorcę, a osoba nieświadoma, że jest poddawana manipulacji biegnie do sklepu czy apteki, aby zakupić produkt i pomóc sobie z nieistniejącym problemem dzięki czemu niepotrzebna rzecz zostaje w sprzedaży, a apteki czy inne sklepy podnoszą swoje zyski....

Świetna powieść inspirowana prawdziwą historią. Wciąga i nie wypuszcza, póki nie przeczytasz do końca.

W ostatnich dniach miałam okazję wysłuchać "Gambit" Macieja Siembiedy.
Do tej pory nie było mi "po drodze" z tym autorem. Jednak już teraz mogę zapewnić, że moja przygoda nie zakończy się na tym tomie.
"Gambit" to oparta na faktach powieść, która prowadzi czytelnika przez lata II WŚ, aż do czasu zmiany ustroju w Polsce. Historia w niej opisana skupia się przede wszystkim na działalności AK, szpiegach, wywiadzie i kontrwywiadzie. Nie zabrakło w niej także wątku romantycznego, zdrady, przebaczenia, poszukiwania skarbu oraz szachów, a osoba która spina całą historię jest fikcyjna postać Wandy.
Książkę wysłuchałam z zapartym tchem. Momentami, gdy autor stosował dłuższy opis sytuacji to brzmiał on dla mnie bardziej jak reportaż, jednak to tylko moje subiektywne odczucie, które w żaden negatywny sposób nie wpływa na odbiór książki.
Nieoczywiste i zaskakujące zakończenie.
Gorąco polecam😊

Gambit to połączenie thrillera wojennego z powieścią szpiegowską.

(…) Siedząc na łóżku, przypomniała sobie, jak wuj Kuryło uczył ją grać w szachy. Jej celem jest wygranie partii, tłumaczył. Czasami, żeby ten cel osiągnąć i zdobyć lepszą pozycję na planszy, z rozmysłem poświęca się pionki, a nawet figury. Kiedyś pojmiesz sens tego manewru, Nazywa się gambit. (…)

Treść książki podzielona jest na dwie części: CZARNE - okres wojenny i BIAŁE – czas powojenny.

Jak pisze autor, historia braci Ostrowskich jest prawdziwa, chociaż ich imiona i nazwisko zostały zmienione i wiele wątków opisanych w tej powieści zostało utworzonych na faktach. Główna bohaterka – Wanda jest postacią fikcyjną, która została powołana do scalenia opowieści. Myślę jednak, że bez niej ta historia byłaby zupełnie inna. I chociaż jedną z głównych bohaterek jest stworzona przez autora kobieta, to z całą pewnością mogę stwierdzić, że nie jest to lektura tylko dla pań.  

W fabule nie brakuje wątku miłosnego, ale jest on wpleciony w trudną i bolesną rzeczywistość wojenną, w której główna bohaterka jest jak Krystyna Skarbek – polska agentka brytyjskiego wywiadu tajnej służby. 

(…) Miłość dojrzewała w nich krótko, ale wybuchła z siłą wulkanu. Była nie tylko naturalnym przywilejem młodości, ale też protestem przeciwko czasom codziennego lęku, zagrożenia i pogardy dla życia (…)

Od początku książki czytelnikowi towarzyszy pewna tajemnica dot...

Na dzień dobry - intrygujące otwarcie z partią szachów, potem świetna powieść historyczno - szpiegowska z wielokrotnym wykorzystywanym manewrem gambitu, czyli poświęcenia, a na do widzenia zaskakujące zakończenie i wyjaśnienie głównej zagadki. Szach, mat. Do tego dużo wiadomości o Polsce czasów wojny, głównie w kontekście działań podziemia, trochę tajników pracy służb specjalnych, międzynarodowe konflikty, niespełniona miłość oraz tajemnice, tajemnice, tajemnice, a nawet… poszukiwanie nietypowego skarbu. Mnogość wątków i wydarzeń, którymi można obdzielić niejedną powieść. Świetna lektura pod znakiem zaufania (lub jego braku), chęci zemsty, znaczenia przypadków, zdrady, miłości.

Losy fikcyjnej bohaterki Wandy - Muszki stanowią główną oś fabularną książki, są wciągające i niesamowite, przypominają trochę historię o nietypowym Kopciuszku, powodują, że książkę czyta się łatwo i przyjemnie. Ale nie to jest najważniejsze. Przedstawienie historii Wandy było tylko pretekstem do pokazania szerokiego tła historycznego i wieku faktów, a przede wszystkim prawdziwej historii życia braci Ostrowskich i przy okazji ocaleniu od zapomnienia i oddaniu hołdu starszemu z nich Włodzimierzowi, który zginął bestialsko zamordowany. Dzięki Gambitowi wiem, że taki ułan AK o pseudonimie Ryś istniał oraz żył pięknie i godnie. Przy okazji poznałam też losy młodszego z braci oraz mnóstwo faktów, drobnych epizodów i scen z historii wojennej i powojennej Polski. Na przykład fakty związane z dra...