Nemezis

Poświęciłem na jej przeczytanie pół minionej nocy i kawałek dzisiejszego dnia. Stałem się ofiarą wymówki: jeszcze tylko jeden rozdział i odkładam.
W mojej ocenie to najlepsza książka w dorobku Macieja Siembiedy.

Ps. Zanim jednak zaczniecie "Nemezis", warto wcześniej przeczytać książkę, tego samego autora, pt. "Katharsis"

Pierwsze było "katharsis" - oczyszczenie. Później przyszedł czas zemstę - Nemezis. W mitologi greckiej bogini zemsty, sprawiedliwości i przeznaczenia, wokół której kręci się cała fabuła kolejnej odsłony tej serii. Tak samo jak w "Katharsis" i tym razem znajdziemy tutaj sporą dawkę historii z której autor przywołuje wiele autentycznych wydarzeń, miejsc i postaci. Różnica jest taka, że w "Nemezis" wszystko kręci się wokół zemsty, która będąc głównym motorem działania i motywem dokonywanych wyborów bywa niestety kiepskim doradcą i jak to kiedyś powiedział Konfucjusz : "Zanim wyruszysz na zemstę, wykop dwa groby". Wbrew pozorom zemsta nie przynosi słodyczy ukojenia, nie leczy zranień, wręcz przeciwnie - zostawia ruiny i zgliszcza, doszczętnie pochłaniając tych, którzy jej ulegają...

Nie wiem czy to już koniec historii, czy autor będzie kontynuował serię ale jedno muszę mu przyznać - szacunek za rewelacyjną umiejętność wplatania prawdy historycznej w fascynującą powieść sensacyjno - przygodową. Prolog na końcu książki to istna wisieńka na torcie...

Mimo, że ta część jest minimalnie słabsza niż jej poprzedniczka, nie da się dawkować jej na części - ją się pochłania jednym ciągiem...

Jeden nie do końca przemyślany czyn popełniony w 1936 r. sprawia, że losy braci Janoschek , które do tej pory toczyły się razem, zostają rozdzielone. Bruno nie może już strzec Herberta, a że lata są niepewne, obaj bracia zostają wciągnięci w tryby historii, które jak wiadomo mielą nieubłaganie.
To była piękna podróż w czasie, ale także w przestrzeni, bo Maciej Siembieda rzuca swoich bohaterów po Polsce, Niemczech, Włoszech a nawet Egipcie. Śledzimy kluczowe momenty tej historii i co chwila zaskakiwani jesteśmy nie tylko perypetiami głównych postaci, ale także mało znanymi ciekawostkami historycznymi – dla mnie taką niespodzianką były powojenne losy więźniów obozów koncentracyjnych skazanych z par. 175. Nie mogę się doczekać trzeciego tomu i tego, czym autor zaskoczy.

Książki Macieja Siembiedy zachwycają mnie tym, że tak gładko wchodzi się w przedstawiane historie. Historie, które są świetnie udokumentowane, czuć pracowity research, a tam, gdzie Autor zmyśla nie widać szwów. Jak zwykle akcja w drugiej części powieści tak przyspiesza, że nie można odłożyć książki. Kiedy następna? 😊

„Nemezis” Macieja Siembiedy to drugi tom sagi historycznej zapoczątkowanej rok wcześniej przez „Katharsis”. Tomy jednak powiązane są ze sobą bardzo luźno, więc lektura chronologiczna nie jest absolutnie konieczna. Czym tomy się łączą nie zdradzę, bo to coś, co w historii pojawia się dosyć późno. Większa część lektury skupia się na postaci Brunona Janoschka, pół Polaka, pół Niemca, który w okresie nastoletnim wstąpił do cyrku, gdzie uczył się rzucać nożami, a w czasie II wojny światowej trafił do SS. I to właśnie wtedy stało się coś, co zaważyło na całym jego dalszym życiu, przyniosło mu obsesję, która zniewoliła go na cały okres dorosłości – poprzysiągł zemstę za śmierć brata. Kreacja tej postaci jest zachwycająca, nie jest to człowiek jednoznacznie dobry czy sympatyczny, a jednak przedstawiony tak, że czytelnik od początku pała do niego sympatią. Jego losy stykają się z postaciami fikcyjnymi i historycznymi, jego życie rozgrywa się na tle historii światowej – to czasy II wojny i PRL-u, czasy, w których inaczej żyło się w Polsce, a inaczej w Niemczech. Tło historyczne oddane jest z niesamowitą dokładnością, z dbałością o każdy jeden detal. Historia pełna jest tajemnic, choć ciężko powiedzieć, żeby to intryga kryminalna ją spajała – to raczej historia o ludzkim życiu na tle historii świata, choć ostatecznie i wątek sensacyjny się pojawia. Książka od samego początku dziwnie wciąga, dziwnie fascynuje i myślę, że to właśnie ten cyrk jest tym, co na tym zaważyło – to tak fasc...

Do tej pory to mój Mąż jako pierwszy czytał każdą z książek Pana Macieja i prawie każda (oprócz „444”) jest z dedykacją dla niego. „Nemezis” trafiła jednak najpierw w moje ręce i to moje imię w niej widnieje. Nie pamiętam już, kiedy miałam problem z napisaniem recenzji. I to nie ze względu na to, że nie potrafiłam ocenić lektury, ale dlatego, że zachwyciła mnie do tego stopnia, iż każde ułożone w głowie zdanie, wydaje się nieodpowiednie, niewystarczające…

„Nemezis” – ten tytuł jest bardzo wymowny. Grecka bogini zemsty, sprawiedliwości i przeznaczenia. I to wszystko znajdziemy właśnie w tej powieści.

Autor zabiera nas w niezwykła podróż, która trwa ponad 50 lat, a celem jej jest zemsta. Pierwszy przystanek to Odervorstadt – opolskie Zaodrze. Dzielnica nieciesząca się dobrą sławą. To tu mieszkają bracia Janoschek, których łączy bardzo silna więź. Ważną postacią jest Greta, przyjaciółka starszego z braci- Herberta i wielka miłość młodszego – Bruna. Pewna sytuacja doprowadza do tego, że Bruno zmuszony do ucieczki, schronienie znajduje w cyrku Buscha, w Berlinie, gdzie nabywa umiejętność precyzyjnego rzucania nożami. Po pewnym czasie wraca do kraju, ale już nic nie będzie jak kiedyś. Greta poślubiła jego brata- on jemu wybacza, jej nie potrafi. Wkrótce obaj trafiają w ręce nazistów i zasilają ich armię. Bruno, zyskuje w oczach najwyższych stopniem, dzięki swojej cyrkowej umiejętności. Zostaje wytypowany do pomocy w odbiciu Mussoliniego,...

Maciej Siembieda "Nemezis",

Tylko bezgraniczna braterska więź mogła pchnąć jednego z braci Janoschów, Bruna do rozpoczęcia wieloletniej krucjaty przeciwko tym, którzy przyczynili się do jego śmierci.

Czy będzie miała jednak słodki smak? A może to przekorny los fortuny w nieprzewidywalny sposób zakręci jego życiem?

Uwielbiam tę, jak zawsze niezwykle precyzyjną umiejętność wplatania przez Macieja Siembiedę postaci historycznych bądź autentycznych wydarzeń w bieg fikcyjnej historii. Wyobraźnię tak budującą opowieści, że trudno jest się od nich oderwać. Chylę też czoła inteligencji autora potrafiącej w przemyślny sposób zwodzić czytelniczą czujność, a jednocześnie doceniam pomysłowość która po raz kolejny pozwala nakreślić opowieść świetnie balansującą na pograniczu różnych gatunków literackich. I brawo za to, że "Nemezis" nie stała się typową kontynuacją "Katharsis, a tylko w niektórych miejscach splata losy pojawiających się w nich bohaterów.

Nie da się nudzić przebywając wśród tak wyrazistych postaci, które po raz kolejny przywołuje do życia Maciej Siembieda. Nie ma możliwości, by nie poczuć klimatu, który wokół nich konstruuje, by nie dać się porwać wirowi historii, która niejednokrotnie jak ten psotnik podśmiewuje się z człowieka.

Mocno, aczkolwiek wirtualnie (nie byłam wczoraj na targach, ponieważ wygrała we mnie chęć kibicowania drużynie syna w przedostatnim, jakże ważnym dla nich meczu rundy wiosennej), trzymałam wczoraj k...

Po „Katharsis” przyszedł czas na „Nemezis” Macieja Siembiedy. Mistrz przeplatania losów zwykłych ludzi z tymi wielkimi, powrócił w swoim największym stylu. Tak jak w poprzednich powieściach z lubością weryfikowałem część podanych informacji czy aby autora fantazja nie ponosi. To, że autorowi udało się znakomicie odtworzyć tło historyczne powieści to podkreślać nie trzeba, jest fachowcem a w dodatku solidnie i sumiennie się przygotowuje z poruszanych materii a tym bardziej mu dotąd nieznanych. Lubuje się w ciekawostkach. Jesteśmy w hitlerowskich Niemczech czy w peerelowskiej Polsce, witani jesteśmy przez oficerów UOP-u i uwalniamy Benito Mussoliniego. Jestem pełen podziwu dla autora za lekkość w poruszaniu się w tak różnych dziejowo okolicznościach. Ogromne wrażenie wywarła na mnie postać Bruna Janoschka. Pan Maciej dokonał prawie cudu, jak pewna lekarka w powieści, stworzył bohatera tragicznego, który w swoim zaślepieniu, zacietrzewieniu i noszonym poczuciu zemsty podjął szereg mylnych decyzji, które na zawsze i bezpowrotnie zmieniły jego życie. Prawie cudu, bo cuda czyni miłość powiązana z lojalnością i przyjaźnią, bo o tym Maciej Siembieda też potrafi pisać.

Nemezis – Bogini zemsty, sprawiedliwości i przeznaczenia – obdarzy was tym, na co sami zasłużyliście

Czy zemsta jest ważną? Czy sami zasługujemy na wszystko co nas spotyka?

W tej wciągającej fikcji literackiej, mieszającej się z faktami hipoteczny wejdziemy właśnie w świat wypełniony zemsta.

Bracia Janoschek to przydomek przestępczego świata dla Bruna i Herberta. Bracia bo byli jak jedność i jeden poszedłby za drugim w ogień. I w końcu nadszedł moment gdy to było konieczne. Po śmierci Herberta, Bruno myśli jedynie o zemście.
I tak jest przez długie lata, które spędzały w najróżniejszych sposób.

Byl fenomenalnym artysta rzucającym nożami, hitlerowskim komandosem w czasie II wojny, PRL wieznien, uczestnikiem nie wzpieczneh gry o przyszłość Śląska. W każdej z tych ról jest brawurowy, odważny i nadal skupiony na zemście. Czy się ona dopełni?

Na tyle tej opowieści widzimy i poznajemy wiele wątków historyczne, wojnie, PRL- owe czasy.

Poza historia i zemsta, akcja i tak jest bardzo wciągająca, a pytania zostawiając nie tylko fakt, czy ta zemsta się dopełni. Zastanawia także czemu Bruno uciekł z domu, jaką tajemnice nosi Greta, dziewczyna obu bracia która w końcu wybrała tego drugiego. I czy tu chodzi tylko zemstę, może Bruno padł ofiarom większych sił?

Zupełnie niebanalna złożona i wielowątkowa historia. Coś w sam raz dla fanów tajemnic, historii,i zemsty.

Doskonała, po prostu doskonała!!!

"Nemezis" to najnowsza powieść Macieja Siembiedy, w której możemy poznać zarówno nowych bohaterów, jak i wrócić do świata tych już znanych, którzy pojawili się w poprzedniej książce pt. "Katharsis".

Jak sugeruje tytuł, fabuła osnuta została między innymi na pragnieniu zemsty jednego z głównych bohaterów. Dwaj bracia, Herbert i Bruno, mieszkańcy opolskiego Zaodrza, są jak jeden mąż. Nawet nazwisko wypowiadają bez odmiany, jakby byli jedno: bracia Janoschek. Jeden za drugiego wskoczyłby w ogień, więc kiedy starszy z braci ginie na wojnie, Bruno poprzysięga zemstę Grekom, którzy w czasie II wojny światowej wciągnęli Herberta i jego oddział w pułapkę. Z czasem to pragnienie zemsty całkowicie nim zawładnęło i pchało go do wielu działań i decyzji nie do końca zgodnych z prawem.

Czas akcji obejmuje kilkadziesiąt lat. Zaczynamy w roku tysiąc dziewięćset trzydziestym szóstym, a kończymy epilogiem z roku tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego pierwszego. Szmat czasu! I przez te lata wydarzyło się naprawdę wiele, szczególnie w życiu Bruna. Parał się przeróżnymi zajęciami i ma za sobą wiele doświadczeń, nie zawsze dobrych. Pracował w cyrku, gdzie nauczył się rzucać nożami, która to umiejętność będzie mu się przydawała przez całe życie. Został wcielony do SS, gdzie uratował życie bratu, a jego oprawcę zamordował. Ukochana kobieta, z którą prawie się ożenił, złamała mu serce. Twardziel z tego Bruna, biorąc po uwagę to, ile "atrakcji" ...