Grób mojej siostry recenzja

Z amerykańskich autorów kryminałów to ja najbardziej lubię Cobena. Mimo to spotkanie z Robertem Dugonim było całkiem udane.

Główna bohaterka, Tracy Crosswhite, policjantka kryminalna ze Seattle, od dwudziestu lat zmaga się z traumą. W 1993 roku zaginęła jej młodsza siostra, osiemnastoletnia Sara. Choć nie odnaleziono jej ciała, za jej zamordowanie zostaje skazany mieszkaniec miasta, który właśnie wyszedł z więzienia, gdzie trafił za brutalny gwałt. Tracy od początku ma wątpliwości co do jego winy, uważa, że proces został przeprowadzony nierzetelnie. Bohaterkę poznajemy w 2013 roku, gdy zostają odnalezione zwłoki Sary. Tracy wraz z Danem, przyjacielem z dzieciństwa próbuje się dowiedzieć, co tak naprawdę wydarzyło się tego feralnego dnia. Pomysł bardzo dobry🙂

Sama fabuła jest zręcznie skonstruowana, narrator opowiada nam historię, wykorzystując dwa plany - współczesny i retrospektywny. To częsty zabieg, tak jak opowiadanie historii z różnych punktów widzenia. Nie jest to mój ulubiony sposób pisania, więc jest to mały zarzut z mojej strony, wolę, jak historię z przeszłości poznajemy z perspektywy współczesności, powoli i mozolnie dogrzebując się do prawdy, wykorzystując strzępki informacji, dokumentów, zeznania świadków, których pamięci nie można w pełni ufać (królowa Agatha Christie robiła to najlepiej❤️). Retrospekcja jest trochę pójściem na łatwiznę, narrator daje czytelnikowi gotową informację, zamiast ją zrekonstruować.

Tracy i Dan są trochę mdli. Zbyt piękni i dobrzy. Doświadczeni przez los, ale ciągle szlachetni. Chwali się to, ale mnie nieco znudzili. Mimo to bardzo mnie ciekawi, jak się potoczą ich losy. Bardzo mnie też interesuje, jak Tracy będzie działać w Seattle, bo jej zespół policyjny ma, moim zdaniem, duży potencjał. To zbiór naprawdę ciekawych postaci. No i brawa dla autora za brak rozwlekłych i nic nie wnoszących scen seksu. Mówiłam już kiedyś, że seks to ja wolę w praktyce niż w teorii.

Dużym plusem historii jest również sceneria: podupadające miasteczko otoczone lasami, rzęsiste deszcze i szalejąca śnieżyca. O tak, lubię to!

Debiut Roberta Dugoniego, choć niepozbawiony mankamentów, jest na pewno warty zauważenia. Mam nadzieję, że kolejne spotkanie z Tracy będzie jeszcze lepsze niż to pierwsze.