Sekretne życie pobożnych kobiet recenzja

Lubię stawać się obserwatorem losów ludzi na papierze. Śledzić mniejsze oraz większe dramaty, wyłapywać subtelności, jakie ich otaczają czy emocjonalnie angażować się w ich przeżycia. Jednocześnie być blisko i daleko, by zyskiwać nowe perspektywy. Spędzać czas w towarzystwie wielowymiarowych bohaterów, posiadający osobowość i własną historię, jakiej autor nie zdradza w pełni, ale sama jej nieuchwytna obecność sprawia, że są jakby bardziej realni.

Lubię teksty, które traktują o kobietach, najlepiej o kobietach w zderzeniu z patriarchatem, konserwatyzmem i religią. Gdzie wymaga się od nich nielada odwagi, by być sobą. Społeczeństwo jedno, bliscy drugie, a serce trzecie. Kobiety jako jednostki zagubione w świecie oczekiwań, nieprzychylnych spojrzeń i wpajanych od małego ograniczeń.

Lubię wyważoną prozę, która trafia w obrany przez siebie punkt. Nie krąży, nie kluczy, a jednak nie zapomina o zgrabnej formie i ładnym języku. Starannie kreśli kolejne sylwetki, bawi się narracją i nie zapomina o klimacie.

Opowiadania to trudna forma i niejeden pisarz już przeliczył swoje możliwości, gdy postanowił się z nimi zmierzyć. Deesha Phi­ly­aw natomiast stworzyła teksty, jakie wywołały we mnie skurcze serca i błysk w oczach. Były dobre, bardzo dobre, i nieważne, ile by ich w zbierze było — wciąż twierdziłabym, że to dla mnie za mało. Jej proza to przykład prozy dojrzałej, świadomej. Gdzie autorka doskonale wie, co chce światu przekazać i dokładnie po to sięga. Nie dalej, nie bliżej, zawsze w odpowiednie miejsce. Traktuje o kobietach, w dodatku czarnych kobietach, w zderzeniu z konserwatywnym światem. Daje im pożądanie, traumy, nieheteronormatywność czy wpojone lęki, a potem wkłada je w interesujące sploty wydarzeń podanych w interesujących formach.

Nie mogłam opowiadań tych nie polubić. Były głosem prozy, jaką zwykle cenię najmocniej. I okej, odczuwam lekki niedosyt, ale tak często mam z miniaturami literackimi, gdy rozsmakuję się w stylu autora. Wszystko w punkt, wszystko na swój sposób piękne, wszystko wywoływało we mnie błaganie o więcej.


przekł. Rafał Lisowski