Buty szczęścia recenzja

„Trzeba rozmawiać z ludźmi nie o dawnych udrękach, lecz o tym co może nas i ich interesować, wzbogacić obie strony duchowo i intelektualnie lub przynajmniej o czymś, co uprzyjemni i urozmaici czas. Dbanie o siebie to przede wszystkim dbanie o stan ducha i umysłu”.

Kolejna książka Ewy Woydyłło już za mną. Całe szczęście, bo dzięki niej wiem coraz więcej, rozumiem coraz więcej, zaczynam pojmować sens zdarzeń i zachowań. Robię notatki, bo zdaję sobie sprawę, że niejednokrotnie powrót do jej treści będzie spowodowany koniecznością a nie raz chęcią wsłuchania się w słowa kogoś naprawdę wyjątkowego. Zwłaszcza w dzisiejszym świecie, kiedy z każdej strony docierają do nas tysiące informacji, setki słów zwyczajnej paplaniny – głos autorki jest jak światełko w tunelu, głos rozsądku i mądrości. „Buty szczęścia” to zbiór felietonów poruszających ponadczasowe kwestie jak kompleksy, nieśmiałość, chandra, dojrzała miłość, czy przyjaźń. Całość podzielona jest na cztery części: „Co możemy zrobić dla siebie”, „Co możemy zrobić dla naszego związku”, „Co możemy zrobić dla innych” oraz „Czego nie powinniśmy robić”. Podział wprost idealny a z każdej części płynie nauka nie tylko jak zadbać o duchowy wymiar życia, ale także jak radzić sobie z codziennością: „gdy mamy przed sobą ambitne zadanie do wykonania, z miejsca zakaszmy rękawy i zacznijmy, a nie nastawiajmy się od razu na koniec zadania – co mogłoby się wydawać kuszące”. Przez słowa autorki po raz kolejny przebija życiowa prawda, że nasze życie generalnie składa się z „wędrówki pod górę i to po wyboistej i krętej drodze”, ale tylko od nas zależy co jeszcze w tym czasie zobaczymy. Czy optymistycznie przejdziemy tą drogę łapiąc i doceniając chwile szczęścia? Czy pesymistycznie upadając na kolana i złorzecząc na podły los. Optymista się podniesie, otrzepie kolana i pójdzie dalej, myśląc, że trzeba się bardziej przyłożyć a pesymista będzie roztrząsał swoją porażkę. Z drugiej zaś strony można, a nawet trzeba, czasem pozwolić sobie na chwilę smutku, na łzy, wspomnienia - w końcu składamy się ze wszystkich naszych przeżyć i uczuć. Sęk w tym, żeby ta chwila nie przedłużała się w nieskończoność, bo wtedy do depresji już ostatnia prosta. Tak więc … zakładam buty szczęścia i w drogę!