Zbyt głośna samotność recenzja

Jest krótka, ale wymaga skupienia.Bohater 'Zbyt głośnej samotności' jest prasowaczem książek. Jego tragedia polega na tym, że musi niszczyć coś co kocha nad życie. Ale polubił swoją robotę i odnalazł w niej perwersyjną przyjemność. Zapoznał nawet grupę ludzi 'podobnych jemu'. Potem się okazało, że jego generacja 'kanalarzy' jest nieefektywna i 'zarażona ' książkami. I wymieniono jego na młodszych. To już było dla niego za dużo.Hrabal ukazał egzystencjalną samotność jednostki ludzkiej. Bohater jest rzeczywiście sam pośród książek i wspomnień. Ale ma poczucie pewnej dziwnej kontroli nad sytuacją. Gdy się okazało, że jest pionkiem we wszechświecie, a nawet niepotrzebnym szkodnikiem, skazał się na los myszy i szczurów, które mu towarzyszyły w kanałach... Dołączył do tego, co kocha.Wynotowałam sobie taki cytat z książki:
'Ja zaś kulę się u podnóża góry papieru jak Adam w
krzakach, z książką w palcach otwieram zalęknione oczy na inny świat niż ten, w
którym akurat przebywałem, bo ja, gdy się zaczytam, jestem całkiem gdzie indziej,
jestem w tekście, samego mnie to dziwi i muszę z poczuciem winy przyznać, że
naprawdę znajdowałem się we śnie, w świecie piękniejszym, że byłem w samym sercu
prawdy'.
W zasadzie o tym jednym cytacie można by napisać pracę magisterską. Czytałam je sobie kilka razy i za każdym razem odnajduję dodatkowe znaczenia. Narrator stawia się w sytuacji Adama w raju, który poczuł grzech pierworodny i chowa się przed Bogiem. A jednocześnie widzi prawdziwy raj, świat książek. Ma poczucie winy i jednocześnie go nie ma. Niesamowita metafora. Genialne zdanie o literaturze.
Ja dopiero z 'Gottlandu' Szczygła dowiedziałam się, że intelektualiści czescy byli skazywani na roboty najgorszego sortu. To potwornie uwłaczająca kara. Owszem, można być intelektualistą i wykonywać manualne prace, jeśli się tego chce, albo ma jakiś wybór, a nawet jeśli się to robi dla rodziny, ale być skazanym jak Syzyf na kanały i być usankcjonowanym jako grupa społeczna gorszego sortu, to jest rzeczywiście uczucie jak Adam w tych krzakach nagi.
Nasuwają mi się skojarzenia z Wiesławem Myśliwskim, ale Hrabal to indywidualność. W konstrukcji całości i pojedynczych zdań.
Tytuł 'Zbyt głośna samotność' jest moim zdaniem mylny, bo samotność nie jest głośna. Jest cicha. Chociaż powinna wołać do innych. Ale najczęściej chowa się i unicestwia.
Podsumowując, to genialna książka, która zdumiewa językiem, narracją, obrazami, jakie przedstawia.