Zbyt głośna samotność

Świat to jedna, wielka prowizorka. Hrabal bez ogłuszającej dumy, bez maglowania rzeczywistością pisze o książkach i pracy w oszczędnym wydaniu. Ciekawa proza przekształtowana w gorzki romantyzm, w relację i dokument na osi czasu, który więcej mówi o czytelniach niż mogłoby się wydawać - czytamy, stajemy się wykształceni mimo woli, chomikujemy stosy ksiąg, o mało nie potrącając żywą tkankę (niesamowicie rozbudowane zdania o tym, jak źle ułożone książki mogą nas uszkodzić lub zranić). Autor skacze po tematach, ale nośnikiem i ,,pompą'', która ,,nawadnia'' kartki jest ciągła chęć poszerzania wiedzy, bujając się w praktykach greckich dramatów, by wytrącać czytelnika z komfortu psychologicznego. ,,Zbyt głośna samotność'', jak na ,,hałaśliwy'' tytuł - więcej dolewa zadumy, roztrząsania małych spraw, profetycznych praktyk, gdzie rutynowa praca prasownicza łączy się z lubieżnym spoglądaniem na słówka, które oblizuje jak słodycze. Dosyć szaleńcza wizja ludzi, którzy zamknęli się w swoim bunkrze, nie widząc świata poza układanką czytelniczej fascynacji tematami, dykteryjkami z wrażeniami na temat dzieł, które rozbudzają biernych intelektualistów. Jednakowo dosadne, smutne w hipocentrum zdarzeń - napisane tu i teraz. Niektórzy próbowali doszukiwać się tu obecnej polityki Czech, stanu społeczeństwa, kiedy papier stał się wartością dodatnią. Krajobraz wewnętrznej defilady i terroru słów, które oddają zmysł czytelniczy. Auto-tematyczny prozaik nie musi niczego udowadniać, bo książki, ...

To moja druga książka Bohumila Hrabala. Druga, której wcale miało nie być, bo po lekturze "Auteczka" nie miałam ochoty sięgać po żadne inne tytuły tego autora. Jednak kilka przeczytanych wcześniej pochlebnych opinii o "Zbyt głośnej samotności" sprawiło, że przeprosiłam się z Hrabalem. Dziś jestem wdzięczna tym użytkownikom, których opinie sprawiły, że zdecydowałam się sięgnąć po tą książkę.

Już pierwsze słowa "Zbyt głośnej samotności" wprawiły mnie w zachwyt. Autor posługuje się tutaj bardzo ładnym językiem, wręcz poetyckim - i ten stan utrzymuje się przez dużą część książki. Myślę, że to właśnie ta poetyckość, bardzo barwny i ładny język to główna przyczyna tego, iż tą książkę każdy mógłby indywidualnie zinterpretować.

Bardzo spodobał mi się główny bohater - Hanio. Jego miłość do książek dało się odczuć już w pierwszych akapitach. To sprawia, że czytelnik będący równym jemu miłośnikiem książek - może się utożsamić z Hanio. A słowa:

„Bo ja gdy czytam, to właściwie nie czytam, biorę piękne zdanie do buzi i ssę je jak cukierek, jakbym sączył kieliszeczek likieru, tak długo, aż w końcu ta myśl rozpływa się we mnie jak alkohol, tak długo we mnie wsiąka, aż w końcu nie tylko jest w moim mózgu i sercu, lecz pulsuje w mych żyłach aż po krańce naczyniek włoskowatych.”

uważam za jedne z piękniejszych jakich Bohumil Hrabal użył w tej historii.
Hanio pracuje w fabryce, której zadaniem jest niszczenie książe...