Bohumil Hrabal

Bohumil Hrabal – prozaik, poeta i eseista, uznawany za największego pisarza czeskiego swoich czasów. Urodzony w Brnie, wychował się w Nymburku, w browarze, którego zarządcą był jego ojczym. Z wykształcenia prawnik, pracował między innymi jako dyżurny ruchu na kolei, agent
ubezpieczeniowy, komiwojażer, robotnik w hucie, pakowacz makulatury i maszynista
(a w razie potrzeby również statysta) w teatrze. Od wczesnej młodości
zafascynowany surrealizmem, do czterdziestego dziewiątego roku życia był znany
jedynie w niewielkim kręgu przyjaciół, z którymi spotykał się w mieszkaniu w dawnej kuźni przy ulicy Na Grobli 24 w praskiej dzielnicy Libeń; to właśnie na
przedmieściach stolicy Czech, a także w rodzinnym Nymburku, rozgrywa się akcja większości
utworów prozatorskich Hrabala. Zadebiutował w 1963 roku zbiorem opowiadań Perełka na dnie; uznanie za granicą przyniosły
mu Pociągi pod specjalnym nadzorem
(1965), na podstawie których Jiří Menzel zrealizował słynny,
nagrodzony Oscarem film (1966). Po inwazji wojsk Układu Warszawskiego na
Czechosłowację w 1968 roku został pozbawiony prawa druku, a jego książki
usunięto z księgarń i bibliotek. Po kilku latach wrócił jednak do oficjalnego
obiegu; od tej pory jego dzieła ukazywały się zarówno w wydawnictwach
państwowych, jak i podziemnych oraz emigracyjnych, m.in. powieści Obsługiwałem angielskiego króla, Zbyt głośna samotność, Czuły barbarzyńca, Postrzyżyny, Taka piękna
żałoba, Skarby świata całego, autobiograficzne
cykle Wesela w domu i Listy do Kwiecieńki oraz eseje Kim jestem i Zaczarowany
flet. Zmarł śmiercią samobójczą.