Obsługiwałem angielskiego króla

Powoli staję się miłośniczką dzieł Hrabala. Lubię jego styl i wyjątkową umiejętność tworzenia tak charakterystycznego dla niego klimatu. Nie inaczej jest również w powieści „Obsługiwałem angielskiego króla”. Pomimo że książka ta to w zasadzie monolog-gawęda, ale ten charakterystyczny dla Hrabala styl powoduje, że wyobraźnia czytelnika wędruje wraz z bohaterami. Ja zatopiłam się w przygodach bohatera i całkowicie poddałam nastrojowi. Nastrojowi tak bardzo misternie utkanemu przez autora, że naprawdę trudno było oderwać się od czytania. Postacie są bardzo barwne - jak każdy śmiertelnik mają bardziej i mniej przyjemne cechy charakteru. Mam odczucie, że Hrabal skupił się bardziej na tych mniej porządanych u siebie i u innych cechach. Przedstawia je z lekką nutką ironii,momentami sarkazmu, które sprawiają, że odbiera się je z lekkim przymrużeniem oka.
Warto przeczytać - Hrabal w tej odsłonie to inteligentny dowcip, barwna fabuła, afirmacja życia i refleksja nad nim.

Przez niemal całą powieść przyglądamy się małemu - dosłownie i w przenośni - człowieczkowi, któremu się wydaje, że jedyną drogą do szczęścia i ludzkiego poważania są pieniądze. Nieważne są dla niego ani uczciwość, ani patriotyzm - tylko własne dobro i konsekwentna realizacja swego "bohemian dream": od pikolaka do właściciela najbardziej luksusowego hotelu, milionera. Czyli powszechna i dziś wiara w dobro kapitalizmu. Dwie cechy jednak budzą w nim sympatię - sympatię czytelników na zewnątrz i sympatię dziewcząt w powieści: nieprzywiązywanie się do drobnych i umiłowanie piękna w dawaniu. Jakkolwiek rozrzucanie drobnych ma w podtekście pewną dozę pogardy dla tych, którzy na nie się rzucają (a bogaci czynią to nie mniej niż biedni - dlatego właśnie są bogaci, że zbieranie pieniędzy jest ich drugą naturą), to umiłowanie ciał dziewcząt jest szczere i nabożne - kobiety to pewnie poznają i potrafią docenić.

Słuchając nieprawdopodobnych przypadków życiowych, opowiadanych w formie gawędy czy przypowieści przez narratora-bohatera, bowiem każdy rozdział kończy się apostrofą do słuchaczy, że na dziś wystarczy, obserwujemy, że ten wciąż uczy się i dojrzewa. Pewnie nie przypadkiem autor dał mu nazwisko "Ditě" czyli dziecię, którym pozostał do końca, choć w swym sprycie prostaczka próbował w trudnych czasach z powodzeniem podszyć się pod Niemca (Ditě - w niemieckim zapisie Detsche - Deutsch = Niemiec). Jednak nasza sympatia do niego jest wciąż bardzo ograniczona. Mimo, że wyraźnie ...

Jestem zaskoczona - dlaczego nikt nie czyta Hrabala? Wspaniały język - fakt, czytam go w oryginale. Czeski kelner, któremu los zaserwował barwne życie, w końcu odnajduje siebie, ale zupełnie nie tam, gdzie spodziewał się siebie znależć. Nie widziałam filmu, nie mam porównania. Może ktoś czytał i wiadział film i ma swoje spostrzeżenia?

Film trzyma się wiernie książki, tak fabularnie, jak i klimatem. Jeśli komuś podobała się książka, to film też mu się z pewnością spodoba. Polecam jedno i drugie, ale w kolejności książka-film, wtedy oglądanie filmu jest przyjemniejsze :)

Właściwa kategoria: nieprzeczytane.
Taka sobie opowiastka, pełna anegdot; wiem, że miała być lekka, śmieszna i z dystansem, i to się autorowi udało. Historia mnie nie zainteresowała, nie wiem czy dam jeszcze jedną szansę Hrabalowi.

Ja również nie widziałam filmu i pewnie lepsze to jak zwykle - najpierw przeczytać, a potem obejrzeć :> Polecam. Ciekawa pozycja.