Postrzyżyny

Jakbym oglądała obrazy. Impresjonistyczne dzieła przedstawiające rozjaśniany światłem lamp naftowych mrok, sceny towarzyszące świniobiciu malowane przez surrealistów, niemalże baśniowe obrazy przedstawiające wizytę u fryzjera czy kąpiel w beczce z towarzyszącymi jej wspomnieniami przesiąknięte realizmem magicznym, pełne vangoghowskich skrzeń sceny z wejściem na komin (tu, tak mocno weszłam w te obrazy, że kilka razy pożałowałam, że nie mam przy sobie aparatu fotograficznego😊), opowieści stryja (dlaczego brat męża jest tutaj częściej stryjem, niekiedy tylko szwagrem?) Pepi z breugelowską prawdą o człowieku czy wreszcie obrazy ilustrujące powroty rowerowe (od fryzjera, z cukierni) będące mieszanką realizmu i surrealizmu, przywodzące na myśl niektóre z obrazów Balthusa z cyklu miejskiego malarstwa pejzażowego...

Przepiękne, esencjonalne, pełne kolorów, zapachów i kształtów opisy codzienności. Cudowne przeżywanie życia, którego głównymi elementami są piękno, spokój i radość. Cudowne akceptowanie siebie pozbawione samokrytycyzmu, niespełnienia, kompleksów (ale może wtedy, w erze bez atakujących zewsząd wizerunków kobiet idealnych, wszystkie panie były takie?). I pełne dziecięcej niecierpliwości dążenie do przyjemności…
Że też nie poznałam cię wcześniej, Marychno! Twój wizerunek wisiałby w moim pokoju, byłabym twoją fanką😊

Dobrym książkom wystarczy niedługa opinia. Świetnym, taka minimalnych rozmiarów. Biorąc pod uwagę moje wrażenia z "Postrzyżyn", mógłbym tę opinię właśnie zakończyć.

Miałem pewne obawy przed lekturą, bo najpierw poznałem film w reżyserii Jiri Menzla, wiernie oddający ducha książki. Oba dzieła są pełnymi czaru i czechosłowackiego humoru opowieściami o jasnej stronie duszy ludzkiej. Bohumil Hrabal maluje świat, który na długo zapada w pamięć, i co najważniejsze, gdy się wspomina te impresje, zawsze wywołują mój uśmiech.

Można sobie kompletnie podarować odniesienia do życia autora, tak jak warto czynić w przypadku wielkiej literatury. "Postrzyżyny" to właściwie książeczka, taka drobnostka bezpretensjonalnej formy. Scenerią jest czechosłowackie miasteczko sprzed stu laty, pobliski browar, jego kierownik, żona i brat kierownika. Wokół przewijają się przedstawiciele lokalnej społeczności. Opowieść doświadczamy narracją żony piwowara.

Dla mnie "Postrzyżyny" to wspaniała podróż sentymentalna do dzieciństwa, chwil beztroski i świata, który przeminął, ale nie jako przeszłość bezwzględna, tylko jako efekt utraty naiwności przejścia w nieubłaganą dorosłość w racjonalności i skażeniu cynizmem.

Żona Maryśka, piękna przez zachłanność życia i młoda poprzez poszukiwanie nowych doznań, stanowi o sile książki. Choć jest obiektem westchnień większości sąsiadów, świadoma tego faktu, swoją miłością obdarza wyłącznie męża, zachowawczego i spokojnego Francina. Ic...