Dom głosów recenzja

Są takie książki, po lekturze których mimo przeczytania ostatniej strony na nowo wracamy do początku. Roztrząsamy w myślach poszczególne fragmenty, które nabrały sensu dopiero po poznaniu ostatniego zdania; które wprowadzają w u myślę czytelnika niemały misz-masz z jednoczesnym przeświadczeniem, że autor zrobił wszystko, by zgrabnie dopiąć fabułę nie pozostawiając żadnych złudzeń czy uczucia wątpliwości.

"Usypiacz dzieci" to psycholog z kilkuletnim stażem pracy, pod pieczą którego znajdują się dzieci wymagające hipnozy by wyjść na prostą czy wyjaśnić wątpliwości w kwestii troskliwej opieki czy wręcz przeciwnie nieprawidłowej, szkodliwej dla rozwijającego się umysłu troski bliskich. Pietro Gerber wyrwany z codziennej rutyny staje przed wyzwaniem odkrycia przeszłości dorosłej już kobiety, która pewnego dnia zjawia się w jego życiu. Postępowanie psychologa, jak i pacjentki przybiera trudny do zdefiniowania obrót sprawy z jednoczesną wskazówką ku bohaterowi.

Z takim namaszczeniem spotykam się drugi raz. Drugi raz i druga książka autora po "W labiryncie", który zdecydowanie nie idzie utartym, prostym szlakiem. Carrisi tworzy ułudę rzekomych wydarzeń, porzuca kilka sznurków, za którymi - po spontanicznej, niemającej nic wspólnego z głębszymi przemyśleniami decyzji - biegnie w pogoni łakomy zabawy kot. Pląta się to zwierzę w wirze zabawy i w motku wełny, by w efekcie zakończyć swawolę z mnóstwem trudnych do rozplątania supłów. Jednak Carrisi nie pozostawia złudzeń; przychodzi z odsieczą i jednym płynnym ruchem motek znów jest gładki, bez guzów, a czytelnik pozostaje w stanie pełnego rozanielenia i z uczuciem spełniania przy dobrej lekturze.
Autor trzyma się mocno obranego kierunku, jednocześnie kierując się nieschematycznym, trudnym do przewidzenia pomysłem na fabułę. Narracja utrzymana w tonie teraźniejszości oraz powrotu do przeszłości stopniowo nawarstwia emocje, by z niemałym zaskoczeniem i uczuciem zbicia z tropu po poznaniu finału zakończyć tę smaczną przygodę.
Lubię autora, lubię tę nieszablonowość, świeży pomysł na historie oraz potraktowanie czytelnika pomysłem na poziomie, a nie - jak to wielu pisarzy ma w zwyczaju - poczęstowanie pustą, nic nieznaczącą wydmuszką.