Idealne kłamstwo recenzja

Czytałam wszystkie powieści Rachel Abbott. Po lekturze „Obcego dziecka” nie mogę powstrzymać się i nałogowo je kupuję. Autorka zaliczyła zarówno lepsze, jak i gorsze książki, jednak ostatnimi czasy nieustannie się zawodziłam. Tym razem również poddałam się nałogowi i sięgnęłam po jej ósmy już tom cyklu z inspektorem Tomem Douglasem.

Z początku powieść mnie tak mocno nie wciągnęła. Bohaterka wydawała się płytka, zaś historia wlec w nieskończoność. Wraz z odkrywaniem przeszłości Anny, zmieniałam do niej nastawienie i coraz ciężej było mi odejść od lektury.
Autorka potrafi doskonale pisać, manipulować czytelnikami i umiejętnie w nas tworzy burzę emocji, po której ciężko zasnąć.

Całą historię mogłabym zbyć przewidywalnym sprawcą, ale tego nie zrobię. Autorka stworzyła doskonale-niedoskonały obraz historii pewnej miłości, którą będziemy częstowani urywkami. Abbott stopniowo wprowadza nas w przeszłość bohaterki, co nie przeszkadza dynamice historii. Pędzimy wraz z nią, by odkryć prawdę o „głosie z przeszłości”.

Abbott miała fenomenalny pomysł na historię, doskonale ją napisała, stworzyła też interesujący zarys psychologiczny bohaterów, tempo akcji ani na moment nie zwalniało, i gdyby nie przewidywalność większości zdarzeń, to mogłabym ją uznać za wybitną. Niestety od samego początku wiedziałam, kto za tym wszystkim stoi. Jak to mawia inspektor Douglas „posłuchałam swojej intuicji, która mnie nie zawiodła”. Nie zmienia to jednak faktu, że lektura dzięki temu, (a może przez to) jest tylko dobra.