Recenzja książki Powrót do Gruzji

Nie wiem co powiedzieć... Po przeczytaniu kiedyś pierwszego tomu, który z różnych względów mnie nie powalił (napisałam o tym) drugi tom przeczytałam czysto statystycznie.
Przyznaję, sam pomysł fabuły mnie przekonuje i mi się podoba. Trafia w mój gust. Ale mam wątpliwości co do reszty.
Nadal szczerze nie znoszę głównej bohaterki, rozkapryszonej, niedojrzałej, niezdecydowanej, zapijaczonej i wiecznie rozmemłanej księżniczki. To straszne jakie świadectwo autorka wystawia nam, kobietom, w wieku 35+. Naprawdę takie jesteśmy? Dokonujemy wyborów choć w gruncie rzeczy nie wiemy czego naprawdę chcemy? Polegamy na najprostszych sprawach? Kochamy na zbój, a jednocześnie zdradzamy? Bo to co przeżywa Ana względem Timara to nic innego jak zdrada emocjonalna rzekomo ukochanego Gio. Na ok. 17 stronie Ana omdlewa w ramionach Gio, "miłości swojego życia" podczas gdy kilka stron wcześniej zastanawia się czy dobrze wybrała i czy przypadkiem to Timar nie jest rzeczoną miłością życia. I tak przez całą książkę. Tu dochodzimy do nadużywania znaczeń. Sformułowanie "miłość mojego życia" chyba mogę uznać za ulubione określenie autorki. Niemal każdy dla każdego w tej książce jest miłością życia. Serio?
Sceny seksu. Mam wrażenie, że zostały tam włożone bo autorka uznała, że trzeba by napisać coś pikantnego. I znowu rozterki i niekonsekwencja Any w tym względzie: niby nie jest pewna czy dziki seks jest dobrą drogą dla nich, dla niej, obawa, że Gio nie potrafi postawić granic, a ona boi się tych jego upodobań i sprawiania bólu (bodaj w okolicach 55 strony się boi), a jednocześnie wzdychając nieszczęśliwie pozwala mu na używanie zabawek (około str. 106), a na widok wibratora i wymyślnych zatyczek doznaje ekstazy i umiera z rozkoszy. To w końcu jak jest? Lubi czy nie lubi? To jest właśnie ten brak konsekwencji...
I to co chyba najgorsze dla mnie w tej książce: wątek psiapsiółek. Durne, bez ładu i składu gadki na Messengerze "Matko Polko Cycata"? "Ładną dzisiaj kupkę ogarnął?". Poważnie? Naprawdę, my kobiety, jesteśmy takimi słodkimi idiotkami? Zastanawiam się czy w "Powrocie do Gruzji" autorka chwilami nie gubiła tzw. dobrego smaku. "Jan zesrał się koncertowo. Niby nic nie żre przez te zęby, ale kupska wali jak jego stary". OMG! Rozumiem, że fizjologia itd. ale naprawdę słownictwo użyte w tej wypowiedzi jest mocno poniżające. Zastanawiam się czy redaktorzy w wydawnictwie w ogóle to czytali przed publikacją...
No dobrze. Na koniec jeszcze Teresa. Wątek przewidywalny aż do bólu i ciut naciągnięty. Ale rozumiem, że idea była taka, że wszystko miało zalążek w Gruzji i tam musi pozostać. No ok, taka wizja autorki, taki zamysł i szanuję jej decyzję. Generalnie czytało mi się dobrze bo autorka ma lekki styl ale nie obyło się bez przewracania oczami :)
Czuję, że bez trzeciego tomu się nie obejdzie bo przecież Timiko się zapodział, a jak znam Anę to pewnie siedząc przy łóżku zmasakrowanego Gio myśli intensywnie o swojej niespełnionej miłości...
Okładka urzekająca.
Pozdrawiam!