Zabić drozda recenzja

Książka usytuowana jest w latach trzydziestych XX wieku, w niewielkim miasteczku w hrabstwie Maycomb. Jest to historia, którą opowiada nam Jean Louise Finch, która przez najbliższe jej osoby nazywana jest Skautem. Mieszka ona ze swoim bratem Jemem oraz ojcem Atticusem, a w ciągu dnia zajmuje się nią również Calpurnia – gosposia, która pracuje w ich posiadłości. Skaut przeprowadza nas przez życie małej społeczności, swoimi oczami opisuje to, co się dzieje. Wychowywana przez ojca, którego poglądy różnią się nieco od tych, które może usłyszeć poza domem, pewne rzeczy stara zrozumieć się sama. Głównym wątkiem powieści jest proces czarnoskórego młodego mężczyzny – Toma Robinsona, który został oskarżony o gwałt. Jako jego obrońca zostaje wskazany ojciec Jean Louise. Ze względu na czasy, w których osadzona jest książka, wydawać by się mogło, że wyrok jest z góry przesądzony i nie ma większego sensu, żeby Atticus jakkolwiek się wysilał. On jednak nie postrzega tego w taki sposób i stara się zrobić wszystko, aby pomóc mężczyźnie. Uważam, że jego postawa to symbol odwagi i najzwyklejszej ludzkiej dobroci, bo właśnie taki był Atticus.

„Zabić drozda” jest opowieścią o wykluczeniu, sumieniu i zrozumieniu drugiego człowieka. W pierwszej części obiektem takiego niezrozumienia może być Boo Radley, którego zarówno Jem, jak i Skaut nie widzieli nigdy na oczy. Snują historie, niektóre okrutne, niektóre mroczne, żeby jakoś uzupełnić właśnie tę lukę w rozumieniu. W drugiej części wykluczenie jest już narysowane grubą linią, kiedy śledzimy przebieg procesu Toma. Powieść aż ocieka w takie bardziej lub mniej widoczne elementy, których odmienność choćby w najmniejszym stopniu wykluczyła je z pewnych aspektów codzienności. „Zabić drozda” jest mi bardzo bliską książką, ponieważ gdy po raz pierwszy ją przeczytałam byłam niewiele starsza od narratorki, co sprawiało, że potrafiłam zrozumieć to, że pewnych rzeczy nie rozumiała, bo dla mnie samej mogły być niejasne i czytało mi się ją pomimo treści bardzo lekko. Kiedy wróciłam do niej po latach, jeszcze lepiej ją zrozumiałam. Sądzę, że pomimo dosyć oczywistego przesłania i spokojnego tempa akcji, jest to pozycja, która po prostu zasługuje na wszelkie pozytywne opinie.