Recenzja książki Utopce

„Utopce” to już piąty tom cyklu o policjantach z Lipowa. W tym przypadku mamy do czynienia z historią, która wydarzyła się 30 lat wcześniej. Śledztwo prowadzone jest nieformalnie, a więc policjanci nie mogą wiele zdziałać, muszą liczyć na dobrą wolę mieszkańców i na ich pamięć. Wydarzenia bowiem rozgrywały się wiele lat wcześniej. Akcja w tej książce toczy się w oddalonej o kilka kilometrów od Lipowa miejscowości Utopce.

Miejsce to jest wyjątkowe pod kilkoma względami. Bohaterowie mają wrażenie, że jest położone na końcu świata. Wszędzie dookoła są lasy, zamieszkuje je niewiele osób, a i nawet porządnych dróg tam nie ma. Cała wieś jest mroczna i upiorna. Dodatkowo mieszkańcy wierzą w duchy leśne. Mroku dodaje fakt, że w tej książce pojawiają się wątki wampiryczne. W połączeniu z kryminałem daje to mieszankę wybuchową.
Samo śledztwo jest niezwykle trudne. Wyjaśniana jest sprawa, która została zamknięta w czasach PRL-u. Śledczy się nie postarali, nie zostały zebrane wszystkie dowody, a ciał nie znaleziono. Daniel Podgórski, Klementyna Kopp i Emilia Strzałkowska mają trudny orzech do zgryzienia. Grzebią w sprawach, które mieszkańcy dawno już pogrzebali i nie są skorzy do rozdrapywania dawnych ran. Policjanci kręcą się w kółko, ciągle napotykają na mur milczenia i pojedyncze poszlaki, które trzeba zebrać w całość. Koniec końców udaje im się poskładać wszystko we względną całość jednak. Rozwiązanie tej sprawy jest dla mnie zaskakujące, nie sądziłam, że tak cała sprawa się zakończy. Katarzyna Puzyńska genialnie to rozegrała.

W tej części spotykamy się również z załamaniem niezniszczalnej komisarz Kopp. Jej zachowanie jest dla mnie całkowicie absurdalne i niedopuszczalne. Jestem ciekawa czy jest to ostatnia książka, w której znajdziemy wytatuowaną policjantkę w charakterze śledczego.

„Utopce” jest książką odmienną od tego, do czego przyzwyczaiła nas autorka. Klimat jest mroczny i idealnie nadaje się na jesień i Halloween. Brakowało mi trochę klimatu komisariatu w Lipowie, ale z drugiej strony wydarzenia opisane na kartach tej powieści sprawiły, że momentami miałam na ciele gęsią skórkę. Polecam serdecznie.