Recenzja książki Utopce

Zacznę od tego, że nie uważam Katarzyny Puzyńskiej za dobrą pisarkę. Co najwyżej za przeciętną. Dlatego też na początku „Utopców” byłam mile zaskoczona i nawet byłam skłonna stwierdzić, że to najlepsza książka tej Autorki. Jednak przekombinowana końcówka mocno uśredniła całość.

Zacznę od plusów. Pomysł na fabułę – jak zwykle w cyklu o Lipowie akcja przebiega dwutorowo. Obok teraźniejszości poznajemy zdarzenia z przeszłości. Nie są to jednak zdarzenia odległe o wieki, w stylu Camilli Lackberg. Autorka sprytnie nawiązała do poprzedniej części – policjanci z Lipowa, aby uratować posterunek przed zamknięciem, mają rozwiązać rodzinną zagadkę komendanta z Brodnicy.

Puzyńskiej udało się wprowadzić atmosferę grozy – niemal zabobonna wiara w rzekomego wampira w pewnym momencie płynnie przechodzi w tragifarsę (scena w lesie).

Autorka chyba czyta opinie o swoich książkach, bo ograniczyła okropny zwyczaj pisania za każdym razem, np. „młodszy aspirant Daniel Podgórski”. Co prawda pojawiają się w to miejsce inne powtórzenia, np. „mysia policjantka Emilia Strzałkowska”.

U Puzyńskiej nie podoba mi się, że nie potrafi stworzyć bardziej rozległej fabuły. Daniel, Emilia i Klementyna zajmują się sprawą zaginięcie ojca i brata komendanta, jednak robią to „po godzinach”. W powieści nie ma jednak żadnych nawiązań do ich pracy w normalnym trybie. Całość wydałaby się bardziej wiarygodna, gdyby wspomniała o pracy posterunku. Czy może był wtedy zamknięty? Czas w Lipowie przestał płynąć? Marek Zaręba i Paweł Kamiński przestali istnieć? O ile mnie pamięć nie myli, był na początku serii „czeski piłkarz” Janusz Rosół. Co się z nim stało? Ok, gdzieś chyba wyjechał, ale Autorka całkowicie urwała pamięć o nim, jego byli współpracownicy w ogóle o nim nie wspominają. Dla mnie to bardzo nienaturalne. Pisarze z lepszym warsztatem potrafią stworzyć wielowątkową, drobiazgową fabułę, w której dla uwiarygodnienia wtrącane są jakieś szczególiki odnoszące się do pobocznych postaci.

Nie będę już więcej narzekać – widać lekki progres, a ja jako lojalna czytelniczka staram się kończyć zaczęte serie. Zobaczymy – może kolejny tom będzie objawieniem.