Zaginione dziewczyny recenzja

Zaginięcia to ten aspekt rzeczywistości, który przeraża mnie najbardziej. Śmierć jest nieunikniona, mimo to zawsze wiąże się z nią ból i niezrozumienie, lecz jest ostateczna. Nie sposób się z nią pogodzić, ale nie niesie z sobą żadnej nadziei. To właśnie ta nieustająca wiara w dobre zakończenie budzi we mnie tak skrajne emocje w przypadku zaginięć. Tym bardziej, że są historie, które pokazują, że wcale nie jest nieuzasadniona.

Jedną z nich, a w zasadzie trzy lub nawet cztery, opisał John Glatt w książce "Zaginione dziewczyny". Sprawa Ariela Castro była mi znana już wcześniej, to jedna z najlepiej udokumentowanych opowieści true crime, dlatego nie miałam żadnych oczekiwań przed tą lekturą. Niewątpliwie autor zebrał wszystkie wątki tego koszmaru i opracował w dobrym stylu, który niestety został skrzywdzony przez tłumacza. Rzadko czepiam się przekładu, ale tym razem natrafiłam na tak dziwne konstrukcje gramatyczne, że przyćmiły mi na chwilę właściwą treść.

Jednak i samemu autorowi mam coś do zarzucenia. Książka podzielona jest na części, co miałoby sens, gdyby niektóre wątki nie były powielane w każdej z nich. Ta sprawa jest na tyle wstrząsająca, że nie sposób zapomnieć tego, co przeczytało się pięćdziesiąt stron wcześniej, więc powtarzanie faktów w kółko sprawia, że odnoszę wrażenie, iż Glatt wątpi w inteligencję swoich czytelników.

Dlaczego mam wątpliwości odnośnie tego, ile historii poznajemy dzięki temu reportażowi? Bo im dłużej go analizujemy, tym więcej ludzkich tragedii dostrzegamy. Zaginionych dziewczyn było faktycznie trzy: Michelle, której nikt nie szukał, Amanda, której matka nie doczekała jej odnalezienia i Gina, której rodzina poruszyła niebo i ziemię, by ją odnaleźć. Ale jest też Jocelyn, która urodziła się w tej niewoli, są te dzieci, którym Castro nie pozwolił przyjść na świat. Jest jego była żona, której zniszczył życie i ich wspólne potomstwo. Są bracia, matka i dalsza rodzina tego potwora. Ale jest też masa osób, dla których nie starczyło miejsca na kartach tej książki, mimo że te porwania i na ich życiu odcisnęły piętno.

Za ten cały ogrom cierpienia odpowiada jeden człowiek. Ekscentryczny, ale w gruncie rzeczy raczej nie groźny. Sąsiad jakich wiele. Ale oni przecież zawsze mówią "dzień dobry".

"Zaginione dziewczyny" to dobrze opracowany reportaż, idealny na początek przygody z true crime. Polecam go szczególnie tym, którzy nie znają historii z Cleveland.

Moje 7/10.