Zaginione dziewczyny

30.08. Międzynarodowy Dzień Pamięci Osób Zaginionych

Ważny dzień, który zmusza do chwili skupienia i zastanowienia. Dziś o książce, która mrozi krew w żyłach, prawdziwa historia, która zostawiła masę drzazg w mojej głowie i sercu.

„Zaginione dziewczyny” autorstwa John Glatt to świadectwo walki o życie Mitchell Knight, Amandy Berry i Giny DeJesus. Ich życie zniszczył potwór – Ariel Castro, kierowca szkolnego autobusu!!!

Torturowane, gwałcone, poniżane, głodzone… tego piekła nie da się pojąć, takie okrucieństwo nie mieści się w głowie, a jednak to nie fikcja literacka, to straszliwa prawda. Całe to zło skrywane w domu przy Seymour Avenue 2207 w Cleveland. Potwór, który w swym domu maltretował trzy kobiety, na co dzień woził małe dzieci do szkoły, grał wraz z zespołem na ślubach i bartnictwach, występował w telewizji śniadaniowej, „pomagał” w rozwieszaniu plakatów dotyczących zaginionych…

Czy tak wyśmienicie się maskował?

Czy był pozornie nieskazitelny?

Czy przez lata nic nie wzbudziło podejrzeń?

Kilka skarg rodziców dzieci wiezionych przez niego do szkoły, kilka zgłoszeń o przemocy domowej, regularne wizyty partnerki w szpitalu z powodu pobicia…

Okazało się to za mało by sprawdzić Ariela przez 10 lat!!!

To opowieść o niezwykłych kobietach, które przeżyły piekło, o zrozpaczonych rodzinach, które ...

Zaginięcia to ten aspekt rzeczywistości, który przeraża mnie najbardziej. Śmierć jest nieunikniona, mimo to zawsze wiąże się z nią ból i niezrozumienie, lecz jest ostateczna. Nie sposób się z nią pogodzić, ale nie niesie z sobą żadnej nadziei. To właśnie ta nieustająca wiara w dobre zakończenie budzi we mnie tak skrajne emocje w przypadku zaginięć. Tym bardziej, że są historie, które pokazują, że wcale nie jest nieuzasadniona.

Jedną z nich, a w zasadzie trzy lub nawet cztery, opisał John Glatt w książce "Zaginione dziewczyny". Sprawa Ariela Castro była mi znana już wcześniej, to jedna z najlepiej udokumentowanych opowieści true crime, dlatego nie miałam żadnych oczekiwań przed tą lekturą. Niewątpliwie autor zebrał wszystkie wątki tego koszmaru i opracował w dobrym stylu, który niestety został skrzywdzony przez tłumacza. Rzadko czepiam się przekładu, ale tym razem natrafiłam na tak dziwne konstrukcje gramatyczne, że przyćmiły mi na chwilę właściwą treść.

Jednak i samemu autorowi mam coś do zarzucenia. Książka podzielona jest na części, co miałoby sens, gdyby niektóre wątki nie były powielane w każdej z nich. Ta sprawa jest na tyle wstrząsająca, że nie sposób zapomnieć tego, co przeczytało się pięćdziesiąt stron wcześniej, więc powtarzanie faktów w kółko sprawia, że odnoszę wrażenie, iż Glatt wątpi w inteligencję swoich czytelników.

Dlaczego mam wątpliwości odnośnie tego, ile historii poznajemy dzięki temu reportażowi? Bo im dłużej go analizuj...

Często przekonujemy się, że to życie jest autorem najbardziej dramatycznych scenariuszy. Wydarzeń które szokują, bulwersują i boleśnie ściskają za serce i równie często zostawiają nas z pytaniem "dlaczego". Historii, które wymykają sie wszelkim normom sprawiedliwości.
Od 2002 roku w położonym na Środkowym Zachodzie USA Clevaland dochodzi do zaginięć młodych kobiet. I chociaż poszukiwania prowadzone są na dużą skalę, a sprawa cieszy się zainteresowaniem ze strony mediów, policja jest bezradna.
Rodziny organizują coroczne czuwania, nieustannie trwając w nadziei, że ukochane osoby powrócą, lub przynajmniej uzyskają informacje, które wyciągną ich z szponów niepewności. To właśnie ta niewiedza, ciągłe zastanawianie się i nieustanne myśli ranią równie mocno co tęsknota.
W 2013 roku po ponad dekadzie życia w piekle Michelle Knight, Amanda Berry i Gina DeJesus odzyskują wolność. Dzięki niesamowitej woli przetrwania, chęci powrotu do bliskich udaje się przerwać koszmar który przeżywały każdego dnia.

Wszystkie książki autora poprzedzone są wieloma miesiącami pozyskiwania informacji, wywiadów, które rzetelnie spisuje. W oparciu o zeznania ofiar i osób zaangażowanych w sprawę w przejrzysty sposób przedstawia fakty, starając się nawet cofnąć w lata młodości zwyrodnialca.
Brak mi słów, by opisać uczucia, które szarpały mną w trakcie czytania. Opisy okrucieństwa i potworności, której doznały te młode dziewczyny są niewyobrażalne. Spełnienie chorych fantazji, z ...

Czy czytanie boli ?
Boli,jeśli się trafi na taką książkę jak ta....
Czytając fikcję literacką ,przerażające sceny zastanawiamy się co siedzi w głowie autora,skąd on czerpie takie pomysły.
Ale czytając książkę na faktach ,przerażające jest to że to już nie fikcja ,że to działo się naprawdę .
Jakim trzeba być człowiekiem żeby po uprowadzeniu i przetrzymywaniu trzech nastoletnich dziewczyn ,prowadzić normalne życie ,chodzić do kościoła ,brać udział w poszukiwaniach ......
Jaka musiała być odporność psychiczna tych dziewczyn a potem już kobiet ,które przeżyły od dziewięciu do jedenastu lat to piekło .
Niejednokrotnie gwałcone ,bite ,głodzone , poniżane .
Czytałam tę książkę i czułam wewnętrzny ból czytając niektóre z opisów , łzy płynęły po policzkach i musiałam robić przerwy bo to wszystko było naprawdę przerażające ,bo to działo się naprawdę .

Ile rodzin cierpiało ,nie wiedząc co się stało z zaginionymi ,ale piękne jest to że oni cały czas wierzyli że one nadal żyją ,że kiedyś się odnajdą ,że wrócą do domu .
Tylko jedna z dziewczyn miała żal do matki że jej nie szukała .

Obejrzałam krótki film na YT i widziałam już jak wyglądał ten dom, są wywiady z odnalezionymi dziewczynami .
Ale wszystko do nadrobienia , w swoim czasie .

Przeczytajcie bo naprawdę warto .

Dziękuję Kasiu za polecenie tej książki.

W ciemnym i zimnym pokoju wiszą łańcuchy, a okna zawsze są zamknięte.
W ciemnym i zimnym pokoju siedzą trzy kobiety, porwanie i przetrzymywane w domu kierowcy szkolnego autobusu od paru lat.
Trzy kobiety, które obiecały sobie, że kiedyś w końcu wyjdą na wolność.

Chyba najbardziej przerażającą rzeczą w tego typu książkach jest to, że ich fabuła oparta jest na podstawie prawdziwych wydarzeń. Na kolejnych stronach niejednokrotnie mamy wspomniane fakty z życia porwanych i ich oprawcy, które nadal można z łatwością znaleźć w internecie.

To, co zaskoczyło mnie w całości to szczegółowość z jaką została napisana. Możemy z ogromną dokładnością śledzić wydarzenia przed porwaniem, w trakcie i kilka lat później.
Widzimy zarówno życie rodzin porwanych kobiet, ich zmagania z tragedią i kolejne dni porywacza, jego codzienność. W tym wszystkim szokuje to, jak „swobodne” życie zdaniem sąsiadów i jego bliskich wiódł ze świadomością popełnienia tak nieludzkiej zbrodni.

Nie potrafię zrozumieć jego działań i chyba wszyscy po przeczytaniu będziemy mieć podobne odczucia.

Warto sięgnąć, często ludzie nie zdają sobie sprawy jak bliskie może być niebezpieczeństwo.

Dziękuję @wydawnictwofilia
@filianafaktach 

...

Prawdziwa historia porwania trzech kobiet, które spędziły w niewoli ponad 10 lat.

Złapałam za tę książkę z polecenia znajomej. To nie jest książka fabularna, ale też nie do końca reportaż - chyba bardziej takie typowe true crime w moim odczuciu. Już po kilku pierwszych stronach poczułam, że ta historia mnie przerośnie. Nie spodziewałam się jednak, że aż tak bardzo. Historia Amandy, Giny i Michelle jest wręcz niewiarygodna. Nie mogę pogodzić się z tym, że to się w ogóle się wydarzyło, a przecież można było tego uniknąć.

Trudno mi pisać o emocjach. To mnie przeorało, zmęczyło. Moja psychika po tej lekturze przypomina pęknięty balonik - jest kiepsko. Jest też pozytywnie, bo te dziewczyny są bohaterkami. Nie wiem jak one dają radę, ale dają i mnie to napawa nadzieją, że można wyjść ze wszystkiego.

Autor pisze wyłącznie o faktach. Nie skupia się na emocjach. Myślę, że to jest dobrze zaplanowany zabieg, bo gdyby doszły do tego opisy emocji, mogłabym tego nie przejść. A to trzeba przeczytać. Trzeba, bo to daje do myślenia, bo zwraca uwagę na sprawy, o których być może nie myślimy, bo dzięki temu można kogoś uratować.

Przeczytajcie.

Zaginione dziewczyny" to przejmująca opowieść o Amandzie Berry, Ginie DeJesus i Michelle Knight, które zostały porwane i uwięzione przez Ariela Castro, potwora w ludzkiej skórze. Były przetrzymywane przez ponad 10lat, przeżyły prawdziwy koszmar.
Jak to możliwe, że nikt nie zauważył niczego dziwnego w zachowaniu mężczyzny, który trzem kobietą zgotował prawdziwe piekło.
Najlepsze książki to te, które oparte są na prawdziwych faktach fascynują z jednego powodu – opisywane w nich wydarzenia miały miejsce w prawdziwym życiu, nie są tylko fikcją literacką. John Glatt w swojej książce odsłania życie jakie przeżyły uwięzione przez tyle lat kobiety. Książka, która przeraża, bulwersuje i wzbudza skrajne emocje. Przekazuje prawdziwe ludzkie odczucia pragnienia, lęki .
Jeżeli szukasz wstrząsających książek na faktach, to właśnie ta lektura powinna znaleźć się na twojej liście do przeczytania. Zdecydowanie warto sięgnąć po tą pozycję.

To było mocne. Przy tej książce co chwilę zachodziłam w głowę, jak to możliwe, że te wydarzenia naprawdę miały miejsce.

Jakim sposobem porywacz był równocześnie bestialskim oprawcą i szanowanym mieszkańcem miasteczka? Ba, kierowcą szkolnego autobusu, któremu codziennie powierzane było bezpieczeństwo dzieci.

Jak to możliwe, że w ciągu dość krótkiego czasu porwał trzy dziewczynki i nikt nie wpadł na jego trop?

Jak to możliwe, że ofiary były przetrzymywane, katowane i napastowane przez 10 lat! I nikt ich nie odnalazł, chociaż w zasadzie wszyscy mieli je pod samym nosem?

Jak to możliwe, że nawet narzeczona Ariela Castro, nie zauważyła nic podejrzanego, mimo że niejednokrotnie przebywała z nim w jego domu (w którym, w piwnicy znajdowały się uwięzione dziewczynki)?

Chcecie się tego dowiedzieć? Przeczytajcie tę książkę.

8/10

Historia trzech kobiet, które zaginęły w niewyjaśnionych okolicznościach.
Autor opisuje prawdziwe wydarzenia, które wydarzyły się w Ameryce.
Pewien mężczyzna porwał i molestował owe kobiety przez okres 10 lat. W końcu jednej z nich udało się uciec i pomogła uratować dwie pozostałe.
Glatt jak zwykle opisuje wszystko ściśle i bardzo szczegółowo. Wyczytuje się w fakty, które dotknęły wielu mieszkańcy Ohio w tamtym czasie. Ich walkę o przetrwanie ale także nadzieję.
To już 4 książka od Glatta, którą przeczytałam. Zdecydowanie dzięki niemu polubiłam literaturę faktu. Nigdy nie jest nudno, chociaż historie są bardzo wstrząsające.