Recenzja książki Zaginione dziewczyny

Nie dajmy się zwieść mrocznej okładce, która mogłaby zwiastować mrożący krew w żyłach thriller czy kryminał. Filia Na Faktach przygotowała mroczny reportaż oparty na prawdziwych wydarzeniach, jakie miały miejsce w Cleveland w latach 2003-2013, zatem nie trzeba konstruować fabuły tak charakterystycznej dla fikcji literackiej - tutaj życie przy pomocy jednego zdegenerowanego człowieka samo stworzyło scenariusz.

Mąż, ojciec, kierowca szkolnego autobusu - człowiek niepozorny, układny, wręcz idealny, który za fasadą niemal wzorowego obywatela skutecznie ukrył swe drugie oblicze. Ta zła strona to porwania, tortury, więzienie, zmuszanie do stosunku płciowego, zaniedbanie, głodzenie, bicie. Nie da się opisać dramatu, jaki rozgrywał się latami przy ulicy 2207 Seymour Avenue, który do końca życia będzie tkwił we wnętrzu ofiar.

"Zaginione dziewczyny" to solidny reportaż oparty na faktach zebranych w trakcie obszernego śledztwa, przesłuchań świadków i ocalonych, najbliższych z otoczenia pokrzywdzonych oraz samego oskarżonego. Grozę budzi czas trwania dramatu i solidna fasada sztucznie wykreowanego życia, która pozwoliła horrorowi porwanych trwać latami. Z książki wyłania się wiele błędów i zaniedbań, jakich dopuściła się policja, FBI i zaangażowani w ustalenie szczegółów zaginięć detektywi, ale i zwykli obywatele, którzy mieszkali tuż za ścianą.
Sama składowa książki jest dość szczegółowa, chwilami aż za bardzo z elementami, które są nieistotne dla sprawy. Pojawiają się również powtórzenia kluczowych informacji, które w moim odczuciu nie były niezbędne dla dobrze utrzymanego klimatu książki, gdyż ta obroniłaby się sama w nieco lepszym minimalizmie; w przypadku przedstawionej treści wyszło tutaj nieco z zasady "co za dużo, to niezdrowo". Niepotrzebnie.

Ostatnio ktoś zadał mi pytanie przy okazji książki o Leszku Pękalskim, dlaczego sięgam po tak trudną literaturę i dlaczego katuję się mrożącymi krew w żyłach opisami zbrodni? Cóż, odpowiada mi poznawanie świata takim, jaki jest i przypominanie sobie, że nie składa się on wyłącznie z kolorowych elementów, a ma też głęboko skrywane, często przemilczane lub skrzętnie ukryte odcienie szarości, a w efekcie czerni. Jednocześnie wzmaga moją czujność, której czasami zabrakło ofiarom.