Stulatek, który wyskoczył przez okno i zniknął recenzja

Sięgnąłem po tę książkę (w formie audiobooka), bo słyszałem, że jest bardzo fajna, optymistyczna, pełna humoru. Muszę tu powiedzieć, że interpretacja Artura Barcisia jest świetna, ale to żadna niespodzianka. A sama książka... cóż, jest to baśń dla dorosłych, rzeczywiście fajna, lekka, wesoła, ale w miarę słuchania robiło się coraz bardziej infantylnie, naiwnie i nieprawdopodobnie.

Zaczyna się tak, że dwóch staruszków zabija człowieka i nic, nie mają nawet śladu wyrzutów sumienia, jakbym czytał bajkę braci Grimm. A potem doszedłem do 10 odcinka, w którym splot nieprawdopodobieństw staje się tak duży, że mnie trochę przerósł: mamy tytułowego stulatka, który po rzeczonym zabójstwie podróżuje z dwoma kumplami i walizką pełną pieniędzy. Przypadkowo zatrzymują się na szwedzkiej farmie, gdzie spotykają chorego słonia, a jeden z kumpli stulatka okazuje się być prawie weterynarzem i oczywiście pomaga słoniowi wyzdrowieć.

No cóż, to już się zrobiła taka bajka, że dałem sobie spokój, w tej dziedzinie wolę czytać czy słuchać utworów wspomnianych braci Grimm albo Hansa Christiana Andersena.

Moim zdaniem książka Jonassona to rzecz nie dla dorosłych, raczej dla dzieci, ale brakuje jej klasy i wdzięku wyżej wymienionych autorów. Mogę zrozumieć, że rzecz jest popularna i otrzymuje wysokie oceny, ale ten rodzaj humoru średnio mi odpowiada. Od razu zastrzegam, że z moim poczuciem humoru wszystko jest w porządku, na przykład bardzo bawią mnie `Przygody dobrego wojaka Szwejka' Jaroslava Haszka, 'Paragraf 22' Josepha Hallera, `Lalka' Bolesława Prusa, nowelki Michaiła Zoszczenki i parę innych utworów. W tej książce humor wydaje mi się cokolwiek prostacki, żeby nie powiedzieć mocniej...

Słyszę, że na podstawie książki Jonassona nakręcono film, może być bardzo dobry, nasuwa mi się analogia z 'Forrest Gump', film jest genialny, a książka bardzo taka sobie...

Na koniec uwaga: jest to recenzja kolejnej książka, której nie doczytałem do końca, spotkałem się już z zarzutami, że to trochę nie fair. No cóż, robię to, by ostrzec potencjalnych czytelników, dla których moja opinia jest ważna (są tacy jeszcze!).