Recenzja książki Wielki Mur z Winnipeg i ja

„And now we've got a reason to get a big boy...”

„Wielki Mur z Winnipeg i ja” to najpopularniejsza książka autorki za granicą.

Vanessa Mazur pracuje dla Aidena Gravesa. Jest jego asystentką. Nie, wróć, jest jego służąca, kucharką i wszystkim innym kogo w danej chwili potrzebuje. Do tego dodać jego obcesowość, szorstkość i humorki i nic dziwnego, że kobieta czuje coraz większą frustrację i kiedy miarka się przebrała, Vanessa rzucą pracę. Ma zaoszczędzoną wystarczającą ilość pieniędzy, aby móc odejść, aby w końcu poświęcić się czemuś, co kocha i spróbować sprawić część kredytu studenckiego.
Kiedy pewnego dnia przychodzi do niej Wielki Mur z Winnipeg, nie jest zaskoczona, jednak kiedy mężczyzna przedstawia jej pewną propozycję, jest kompletnie zszokowana. Tym, że przez cały czas ten dupek nie potrafił jej nawet odpowiedzieć jej prostego „Dzień dobry”, a teraz śmie prosić ją o coś, co zmieni życie obojga o 180 stopni. Jednak zgadzając się na układ, Aiden zajmie się jej niespłacalnym dla niej kredytem studenckim. O jaki układ chodzi? Musicie przekonać się sami.

Mariana Zapata jest nazywana mistrzynią slow-burn i po raz kolejny to określenie jest w punkt. Uwielbiam powolny rozwój relacji bohaterów z tymi wszystkimi malutkimi gestami, czynnościami, które są każdym kolejnym etapem rosnącej więzi.
A postać Aidena, który na samym początku zachowuje się jak totalny dupek, zdaje sobię sprawę ze swojego postępowania, kiedy już stracił dziewczynę, a raczej swoją asystentkę. Jednak z czasem porzuca swoją maskę i okazuję się całkiem fajnym facetem, któremu zależy na Vanessie i pokazuje to na każdym kroku drobnymi gestami. Bez wątpienia to, jaki jest Aiden dla innych ludzi, ma związek z jego dzieciństwem i tym, że jego ojciec go bił, jednak jego dziadkowie zabrali go i wychowali. Właśnie oni i Leslie — jego stary trener, są najważniejszymi osobami w jego życiu.
Vanessa również nie miała ciekawego dzieciństwa. Jej matka często wracała do domu pijana, a jej siostry dręczyły ją, posuwając się nawet do czynów zagrażających życiu.
Nie mogę również nie wspomnieć o współlokatorze Aidena, jego koledze z zespołu i zarazem przyjacielu Vanessy — Zacu. Polubiłam tego faceta od samego początku.

Jeśli szukacie fajnego slow-burn z motywem sportowym w tle, o przełamywaniu własnych słabości, o drodze do bycia szczęśliwym i o wielkich facetach, to polecam tę książkę.