Indie północne. Nepal i Goa. Orientalna mozaika. Wydanie 1 recenzja

Wielka, gruba, naprawdę gruba książka? Do tej pory na dźwięk podob­nie brzmią­cego hasła, praw­do­po­dob­nie pomy­śla­ła­bym o jakiejś ency­klo­pe­dii, słow­niku, albo… Biblii. Nic bar­dziej myl­nego — nie o tym mam zamiar dzi­siaj pisać; tema­tem niniej­szego wpisu jest bowiem kolejny z serii prze­wod­nik — Indie pół­nocne. Nepal i Goa. Orien­talna mozaika.

Tra­dy­cyj­nie już owy prze­wod­nik roz­po­czyna przed­sta­wie­nie kilku alter­na­tyw­nych tras podróży, zróż­ni­co­wa­nych ze względu na poten­cjalne zain­te­re­so­wa­nia czy­tel­nika. Dzięki temu możemy prze­czy­tać mię­dzy innymi o Hima­laj­skich Kró­le­stwach, Indyj­skich reli­giach i moż­li­wych pro­ble­mach poja­wia­ją­cych się pod­czas pene­tro­wa­nia Indii z dziećmi u boku.

Dalej prze­cho­dzimy do roz­działu o wszystko mówią­cym tytule Przy­go­to­wa­nia do podróży — praw­do­po­dob­nie jed­nym z waż­niej­szych pod­roz­dzia­łów są tutaj zabez­pie­cze­nia medyczne, acz­kol­wiek, kiedy dowiemy się już jak zmi­ni­ma­li­zo­wać ryzyko spę­dze­nia wyprawy w szpi­talu lub (chyba w naj­lep­szym wypadku) łazience, warto zwró­cić uwagę na przy­kład na warte zabra­nia ele­menty ekwi­punku, do któ­rego może nale­żeć chu­sta, czy prze­wiewny szal dla kobiet, peł­niący istotną rolę pod­czas upa­łów lub zwie­dza­nia świą­tyń muzułmańskich.

Oczy­wi­ście dal­szą część książki sta­nowi nieco roz­le­głe kom­pen­dium infor­ma­cji histo­ryczno — kra­jo­znaw­czych: cha­rak­te­ry­stykę geo­gra­ficzną, zarys histo­ryczny, języki Indii, kuch­nię oraz jogę, medy­ta­cje, aśramy i ajurweda.

Kolejny, czwarty już roz­dział szcze­gó­łowo opi­suje poszcze­gólne regiony, będące sma­ko­wi­tym kąskiem dla każ­dego podróż­nika. Z róż­nych wzglę­dów naj­więk­szym zain­te­re­so­wa­niem z mojej strony cie­szyła się jed­nak ostat­nia część prze­wod­nika — Nepal, jego trasy trek­kin­gowe i realia tury­styki w oko­li­cach magicz­nego Everestu.

Wra­ca­jąc do początku dzi­siej­szego wpisu, muszę przy­znać, że nieco błęd­nie postą­pi­łam nie­jako lek­ce­wa­żąc we wstę­pie Biblię, gdyż książka Indie pół­nocne. Nepal i Goa. Orien­talna mozaika, będąc efek­tem naprawdę ogrom­nej pracy grupy ludzi, sta­nowi pewną formę „biblij­nego” prze­wod­nika po tym siód­mym co do wiel­ko­ści kraju świata, kraju jogi i praw­dzi­wej mozaiki kul­tu­ro­wej, wpro­wa­dza­jąc przy tym czy­tel­nika w lek­kie zdzi­wie­nie wido­kiem nie­zwy­kłego… słow­niczka obrazkowego.