Iskry w mojej głowie recenzja




Czasy polowań na czarownice to jedna z mrocznych plam na historii. Wystarczyło choć trochę odstawać od przyjętej normy, by skończyć na stryczku, torturach lub w drodze do najbliższego miasta, gdzie zamiast samosądu czekał nieuczciwy proces. Sąsiedzi, dawni przyjaciele, ludzie znani z widzenia... Wszyscy odwracali oczy i pozwalali horrorowi trwać.* To właśnie grozę tego procederu szczególnie odczuła Addie, gdy pierwszy raz usłyszała, że w jej niewielkiej miejscowości za posądzenie o czary zginęła niejedna kobieta. Ogromna wrażliwość nie pozwoliła wrócić dziewczynce do codzienności po usłyszeniu tej informacji i nagle dni wypełniły się kolejnymi tekstami, które miały pozwolić jej zgłębić temat. Natomiast obrzydliwa uwaga, że w tamtych czasach zostałaby najpewniej wzięta za czarownicę, była niczym policzek, który sprawił, że autystyczna dziewczynka jeszcze mocniej odczuła ból tej historii. Wykluczana przez rówieśników i nierozumiana przez dorosłych doskonale wiedziała jak to jest, gdy inni nawet nie próbują człowieka poznać, bo wolą kierować się swoimi wyobrażeniami o nim. Pomimo posiadania wsparcia rodziny czy nowej koleżanki codzienność wcale nie była dla niej łatwa, gdy jedna z dziewczynek w jej klasie czy nawet nauczycielka preferowały przemoc psychiczną, a inni nawet nie próbowali zrozumieć sposobu odczuwania świata przez autystyczne osoby. Ale.

Abbie to bohaterka zadziwiająco silna jak na swoje lata. Może to zasługa sposobu, w jaki została wychowana, może wsparcia starszej siostry (która również jest autystyczna, więc rozumie jak nikt inny), a może kwestia już osobowości. Dziewczynka wykazuje się godną szacunku wytrwałością, gdy próbuje przekonać całą społeczność miasteczka, że kobiety posądzone o czary zasługują na pamięć i szacunek. Wciąż działa, choć wokół niej dzieje się wiele niezbyt dobrego (ale i tego przyjemnego, słodkiego oraz miłego). Poznaje kolejne elementy świata, dorasta na naszych oczach i zbiera informacje. Jest cudowna w każdym calu.

Pisarka, Elle McNicoll, słynie ze swoich działań na rzecz akceptacji neuroróżnorodności i próbuje do literatury przemycić więcej bohaterów nieneurotypowych. W swojej prozie skupia się na drobnych elementach jak dotyk czy światło i pokazuje jak trudne być potrafią. Tworzy przestrzeń jaka uczy podstaw o autyźmie (czy nieneurotypowości), ale też literacko angażuje. Jej styl jest zgrabny, a kreacja świata przemyślana. Na plus zasługuje również odbicie relacji społecznych i wielobarwność bohaterów. W prozie dla młodszych przemyca wiele wartości, a ja jestem całkowicie zauroczona powieścią, którą stworzyła.

Płakałam i uśmiechałam się. Byłam ogromnie sfrustrowana, ale też zadowolona. Wiele emocji kosztowała mnie lektura „Iskry w mojej głowie“, ale wiele pięknych emocji. Zdecydowanie potrzebujemy więcej takich powieści.


przekł. Małgorzata Glasenapp

[*Mocne uogólnienie, wiadomo.]



Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.