Odrzania recenzja

Wojenna zawierucha nie tylko dotknęła rodziny, ale w równym stopniu przesunęła granicę Polski. Dawny zachód z Wrocławiem i Szczecinem, kiedyś niemiecki, dziś ojczysty przyciąga turystów jak magnes. Tak samo Warmia i Mazury, kiedyś kolebka zachodnich sąsiadów, obecnie raj dla amatorów letnich sportów. Niby temat prosty, w okresie wojennym Niemcy dziś Polska. Tylko czy na pewno ten aspekt jest taki zero-jedynkowy?

"Odrzania" to opowieść o terenach, ale też o ludziach, którzy mieszkają na obszarach odzyskanych. To słodka, a miejscami gorzka refleksja nad niemieckością, nad kształtowaniem się tożsamości i szukaniem odpowiedzi na pytanie dotyczące, tego, kim tak naprawdę jesteśmy.

Zbigniew Rokita to prawdziwy malarz słowem. Pisze tak pięknym językiem, używa tak trafnych porównań, że czytanie każdego zdania i akapitu, to prawdziwa uczta dla ducha. Podejmuje niełatwy temat ziem odzyskanych. W swoich rozważaniach bierze pod uwagę tak dużo niuansów, tak wiele aspektów, że tak naprawdę nie pozostawia pola do dalszych rozważań. Zamykając pozycje, miałam poczucie, że wszystko jest uporządkowane, tak pełne w swym znaczeniu, że wszystko staje się jasne. Autor z tej niezwykłej przeplatanki kulturowo-historycznej utkał przepiękny obraz, w którym każdy z nas odnajdzie siebie.

Jako mieszkanka tych ziem doskonale odnalazłam się w tym kulturowym tyglu. Autor doskonale oddał, to czym żyją mieszkańcy Wrocławia, Szczecina, czy Elbląga. Opowiedział o odcinaniu się od tego, co było niemieckie. O mieszance tego, co polskie i tego, co zachodnie. Poruszył trudny, a jednocześnie niezwykle ciekawy temat śladów, tego, co pozostawili po sobie Niemcy. Czytając, miałam poczucie, że słucham swojej babci, która z niezwykłą precyzją podzieliła się swoimi odczuciami i troskami.

"Odrzania" to książka doskonała w każdym aspekcie. Jej wielowątkowość i wielokulturowość sprawia, że serce bije szybciej. Doskonałe wyważenie i merytoryka. I język, który jest tak kojąco-budujący, że nie sposób się oderwać. Jestem poruszona, zakochana i pełna nadziei, że autor, jako kundel ziem odzyskanych jeszcze nie raz mnie zaskoczy.