Kradzione róże recenzja

Spodziewałam się ciekawej powieści o miłości z odrobiną dobrego humoru, która sprawi, że w te do bólu szare jesienne dni, choć na chwilę zaświeci słońce. Tymczasem otrzymałam przygnębiającą lekturę o tym, co zrobić, żeby utrudnić sobie życie pod każdym względem. Zero promieni, tylko szare niebo pełne kłębiastych, czarnych chmur. Zbiera się na ulewę.


Po pierwsze: Jedź na wakacje ze swoim byłym, który cię zdradził.

Ona, Jaśmina jest studentką medycyny, zawsze zorganizowana i systematyczna. W jej poukładanym życiu nie brak miejsca na uczucia, które czynią ją niezdecydowaną i irytującą. On, przystojny, zamożny i po prostu czarujący. Spotykają się w pociągu i… zakochują. Brzmi znajomo? Na drodze ich uczucia będą stawały liczne przeszkody. W tym przypadku przybiorą one postać młodej dziewczyny, z którą Romek zdradzi Jaśminę. Nie wspominając o licznych konfliktach, które polegają na głupich niedomówieniach. Jego zawiłe relacje z przyszłą panią doktor jeszcze bardzie popląta wspólna wycieczka do słonecznej Grecji, na którą decydują się wraz z paczką przyjaciół.

Po drugie: Ufaj każdemu, kogo spotkasz na swojej drodze.

Losy tej dwójki bohaterów przeplatają się z historią Róży, siostry Jaśminy. Dziewczyna postanawia wybrać się na pielgrzymkę, gdzie spotyka tajemniczego Ariela. Faceta, który potrafi zamienić się w kogo tylko chce. Dobiera odpowiednie maski i dla każdej dziewczyny jest kimś innym, lecz zawsze wyjątkowym i jedynym w swoim rodzaju. Tym razem odgrywa rolę pełnego sekretów, zagubionego młodzieńca, który jest nieuleczalnie chory. I te „ostatnie dni” pragnie spędzić właśnie z nią. Tymczasem zaniepokojeni rodzice postanawiają odszukać swoją ukochaną córkę, przeżywają najgorsze dni w swoim życiu.

Po trzecie: Przeczytaj „Kradzione róże"

Najbardziej irytuje mnie zawarte w książce moralizatorstwo. Zagłębiając się w lekturę czułam, jakby autorka była kimś w rodzaju wrednego nauczyciela- stała nade mną i patrząc z góry dawała swoje „cenne” rady i natarczywie upominała. Zapewne chciała przekazać jak ważne są wartości tj. rodzina, lecz jak dla mnie przyniosło to wręcz odwrotny skutek. Jaśmina to wyidealizowana postać, na każdym kroku postępująca według dekalogu… Natomiast Róża jest tak łatwowierną osobą, że aż trudno w to uwierzyć. I oczywiście za swoją naiwność musi słono zapłacić.

„Kradzione róże” to książka przepełniona miłością opartą na wytartych schematach. Szczęśliwy zbieg okoliczności, dwójka zupełnie różnych bohaterów i na końcu… Nie mogę zdradzić, ale łatwo się tego domyślić. Nawet ten cały slang studentów wydaje się dziwny.
Za oddanie klimatu Grecji i poruszenie trudnego tematu mimo licznych niedociągnięć 3 z malutkim plusem.