Blondynka w Japonii recenzja

Beata Pawlikowska jest dla mnie osobą dość kontrowersyjną. W ostatnim czasie stała się znawczynią dosłownie od wszystkiego - począwszy od psychologii, na kulinariach skończywszy. Ta wielość zainteresowań przysłoniła fakt, że Pani Beata jest przede wszystkim podróżniczką!

Zacznę może o języka - podczas lektury czułam się trochę przytłoczona bujnością wypowiedzi Autorki. Mam wrażenie, że książka mogłaby być co najmniej o połowę cieńsza, gdyby pominąć wszystkie "ochy" i "achy", rozwleczone dywagacje itp. Nigdy nie spotkałam się z tak dużą ilością wykrzykników - w pewnym momencie stało się to denerwujące.

Jeśli chodzi o samą warstwę "podróżniczą". Tutaj jest trochę lepiej - czytelnik może dowiedzieć się różnych ciekawych rzeczy, są też praktyczne wskazówki dla osób, które wybierają się do Japonii. Wszystko opisane z perspektywy gajdzin - nie-Japończyka, który musi się jakoś odnaleźć w obcym państwie, którego języka nie zna.

Im więcej się czyta o Kraju Kwitnącej Wiśni, tym mniej okazuje się on być krainą idylliczną. Powszechny ścisk, brak możliwości wyrażania własnego "Ja" (Japończycy są wychowywani do tego, żeby być jednym z trybików w machinie społeczeństwa, a nie indywidualnymi jednostkami).
W kraju tym, jeszcze nie tak dawno zamkniętym dla świata zewnętrznego, nie sposób się dogadać po angielsku, a osoba tak ekspresyjna jak Pani Pawlikowska budziła przestrach u wszelkiego rodzaju ekspedientów.

W reportażu "Kwiaty w pudełku" wyczytałam, że Japonia jest piekłem dla kobiet. Okazuje się, że i mężczyźni nie mają tam łatwego życia. Tak zwani salaryman (mężczyźni zarabiający pensję) są przepracowani, żyją w permanentnym stresie, piją w związku z tym za dużo alkoholu i jedzą śmieciowe jedzenie. Kobiety też muszą również wejść w jakąś rolę - albo niemej niewolnicy albo słodkiej dziewczynki.

Pomimo wielu wad książkę czyta się dobrze, choć Autorka czasem poczęstuje czytelnika jakąś "mądrością", bardzo podoba mi się jej pokora w stosunku do innych kultur. Podróżowanie jest dla niej szkołą życia. Każdy kraj to inna kultura, dlatego podróżnik nigdy nie może brać niczego za pewnik, trzeba być otwartym na przyjęcie tej inności. I to właśnie jest w życiu i podróżowaniu piękne.