Strażnicy wolności recenzja

Portretuje w swojej książce Hugo-Bader wcale liczną grupę polskich antyszczepionkowców, która się mocno uaktywniła w czasie niedawnej pandemii, tych ludzi są miliony, mają swoich ekspertów, fora internetowe i grupy wsparcia. Sami nazywają się `strażnikami wolności' stąd tytuł książki.

Mamy w książce przedstawione sylwetki wielu antyszczepionkowców, autor wchodzi z nimi w polemikę, wyśmiewa ich poglądy, obnaża bzdury, jakie wygadują czy wypisują. Po pewnym czasie staje się to nudne, jak długo można czytać szalone teorie o globalnym spisku Billa Gatesa i inne wariactwa? Poza tym wiadomo z psychologii, że udowadnianie tym ludziom, iż plotą bzdury, nie doprowadzi do zmiany poglądów, wręcz przeciwnie, jeszcze bardziej się w nich utwierdzą. Bardziej interesowałaby mnie analiza tego, jak antyszczepionkowcy doszli do swoich poglądów, co jest ich źródłem, czego się boją, próby zrozumienia tych ludzi. Tego w książce prawie nie ma. Jedyną próbą wyjaśnienia jest wywiad z prof. Dariuszem Jemielniakiem, który wśród przyczyn popularności antyszczepionkowców wymienia kryzys wiedzy eksperckiej związany z nagonką przeciw elitom intelektualnym, czy etyczny kryzys nauki. Zwraca też uwagę na rolę rosyjskich trolli w propagowaniu teorii spiskowych na temat szkodliwości szczepionek. To ciekawa, wiele wyjaśniająca rozmowa, ale brakuje mi w książce bardziej pogłębionego podejścia, na przykład rozmowy z psychologiem.

Na początku książki prognozuje autor, że pandemia kiedyś się skończy, a antyszczepionkowcy pozostaną i stworzą niebezpieczną siłę polityczną, przy której Samoobrona Leppera to był pikuś. No nie, doświadczenie pokazuje, że tego typu grupy protestu rozpadają się gdy obiekt ich krytyki znika, więc ruchy antyszczepionkowe obecnie zamarły, zresztą niemożliwe jest stworzenie siły politycznej opartej jedynie na proteście przeciw szczepionkom. Poza tym jedyna otwarcie antyszczepionkowa partia – Konfederacja osiągnęła marny wynik w ostatnich wyborach parlamentarnych.

I jeszcze, sporo, za dużo w książce jest Hugo-Badera. Między innymi chwali się swoją trzydziestoletnią karierą reporterską i tym, że uczy studentów dziennikarstwa. Niestety ta książka 'klasyka reportażu' jest słaba, powtarzalna, powierzchowna i efekciarska.

Zacząłem słuchać audiobooka w dobrej interpretacji Adama Baumana, ale szybko mnie wynudził, przerzuciłem się więc na ebooka.

Bardzo lubię reportaże Hugo-Badera o Rosji, ale ta książka jest niestety dużo gorsza. Zjazd poziomu.