Recenzja książki Dziewczyna z portretu

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Natalii Thiel, a po lekturze "Dziewczyny z portretu" wiem, że nie ostatnie.

Autorka stworzyła wyjątkową powieść. Klimatyczna, pełna emocji powieść obyczajowa z wątkiem historycznym w tle. Lektur o tematyce wojennej czytałam ostatnio sporo i przyznaję, czułam już przesyt wojennymi tematami. W przypadku tej powieści wątek wojennej zawieruchy nie zdominował fabuły, za co jestem autorce wdzięczna.

Hania Skorska czekała. I na wenę i na faceta. Dodatkowo pogrążała się w ponurej apatii, bo jako prawie trzydziestoletnia kobieta, nie osiągnęła w życiu niczego, co można by uznać za sukces. A presja ze strony rodziny niespecjalnie pomagała. Wyjazd ( a może ucieczka) do nadmorskiego domku Dziadków miała być sposobem na psychiczną odskocznię od codzienności i sporządzenia konspektu powieści, której wybitność powinna zmienić całe życie niepozornej dziennikarki. O dziwo, od momentu zamieszkania w dworku dziadków, każdy aspekt życia Hanki nabrał tempa, a kupienie obrazu tajemniczej dziewczyny stał się momentem przełomowym.

I tutaj tak naprawdę rozpoczyna się jedna z piękniejszych opowieści, jaką miałam przyjemność czytać w tym roku.

Tytułowa dziewczyna z portretu to Klara-uosobienie wielu często sprzecznych uczuć. Jest obiektem westchnień, jest miłością, fascynacją i jednocześnie frustrująco nieuchwytnym niespokojnym duchem. Klara kochała i była kochana, a jej relacja z Jankiem i Williamem to piękny i niemalże intymny obraz obsesyjnej wręcz miłości i bezwzględnej przyjaźni.

Ujęła mnie postawa Klary, która doskonale wiedziała, jaka przyszłość ją czeka. Prosząc Janka o nieśmiertelność, pokazała, że pogodzenie się z losem nie musi wcale oznaczać smutnego końca. I mimo wszystko nie mogę powiedzieć, że jest to smutna powieść. Jest w niej mnóstwo momentów skłaniających czytelnika do refleksji.

Oprócz świetnej fabuły ogromną zaletą powieści jest jej język. Prosty, ale jednocześnie obrazowy, zawierający w treści odpowiednio dopasowane dawki emocji. I choć głównym motywem powieści jest miłość w różnych odsłonach, język nie przytłacza egzaltacją słowa czy przesadą.

Doceniam mocno, że za pomocą słów Jana, chronologicznie poznajemy całą historię powstania obrazu i warunków, w jakich przyszło bohaterom żyć. Podoba mi się taka konstrukcja tej powieści, bo fabuła jest na tyle zajmująca, że skakanie między czasami wprowadziłoby niepotrzebne zamieszanie.

„Dziewczynę z portretu” stawiam na półce książek ulubionych. To bardzo dobra powieść, która zostanie w mojej pamięci na długo. Z czystym sumieniem zachęcam Was do przeczytania.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl. Dziękuję Wydawnictwu Zysk i S-ka za udostępnienie egzemplarza do recenzji.