Drwal. Miłość, która narodziła się z natury recenzja

Panią Kasię znam z serii „Sponsor” (mimo, że jej nie czytałam, mam na półeczce), zapewne jak większość z nas. Kiedy zobaczyłam „Drwala”, pomyślałam, że to może być całkiem fajna historia, szczególnie, że kilka lat temu czytałam lekko podobną historię. Śmiało złapałam za książkę, która nie koniecznie wszystkim przypadła do gustu.

I jak moje wrażenia? Bardzo dobrze! Przede wszystkim biorę pod uwagę to, że jest to fikcja literacka! Opowieść jest lekka, przeczytałam ją raptem w jedno popołudnie i zupełnie mnie pochłonęła. A może to jest po prostu to, że lubię takie historie?

Jason to wiadomo, człowiek, który ucieka przed przeszłością – mimo to bardzo dobrze, że sam wyremontował dom, a nie kupił ot gotowca, bo miał kasę i już. Faktycznie, zgadzam się z tym, że obsadzona w górach fabułach jest naprawdę na plus. Co do Sam, która chwilami drażniła niczym szuranie pumeksem po wannie, też w końcowym rozliczeniu nie była zła. Uważam jednak, że jeżeli jakiś bohater nas denerwuje do takiego stopnia, że chcemy mu zasadzić solidnego kopa to oznacza, że warsztat pisarki autora jest wysoko rozwinięty i ja jestem zupełnie zadowolona z takiego obrotu spraw. Z poważniejszych kwestii – wątek gwałtu i przejścia do pożycia jakiegokolwiek łóżkowego nie długo po tym, lekko był dla mnie zaskakujący, bo potrzeba czasu, by po takiej traumie wyjść na prostą. Jednakże! Myślę, że tu zadziałały dwie rzeczy – wspomniana już fikcja literacka i miałam wrażenie, że spotkałam tu też kwestię syndromu Sztokholmskiego, w którym jak każdy wie po prosto ofiara zakochuje się w oprawcy.

W całym rozrachunku, myślę, że „Drwal” jest doskonałą odskocznią na popołudniowe picie kawy na ogrodzie. Ja jestem „za” =)