Niech żyje wolność recenzja

Jest to jedna z części trylogii Masternaka, jedna "z" lecz nic nie wadzi by czytać ją odrębnie lub bez reszty części. Nie musisz znać ani wcześniejszych lat, ani późniejszych, bo sama w sobie stanowi całość w pewnym sensie zamkniętą. A kontekst postaci szybko poznasz. Dużo faktów wychodzi podczas czytania, wiele można się domyślić i wyciągnąć własne - acz właściwe wnioski. A historia jest... jest bardzo wciągająca. O chłopaku z zapadłej dziury, gdzie niemalże każdy mężczyzna to alkoholik, a każda kobieta to "kura domowa" mająca całe gospodarstwo na swojej głowie. Na swojej i dziecka, jeśli może już pracować. Nasz bohater mieszka tylko z matką, bo ojciec poszedł wydeptaną drogą i zapił się na śmierć. Nasz młodzieniec, widząc co się dzieje próbuje wyrwać się z tego zaścianku, próbuje zostawić matkę i to "nic", co tu jest i chce wyjechać... gdzieś. Nie ma znaczenia, gdzie. Znaczenie ma sam fakt opuszczenia tego miejsca. Miejsca, gdzie jesteś nikim i niczym i gdzie każdy jest pozbawiony marzeń czy aspiracji. Nikt nie chce sięgać po więcej, czy po lepiej. Nikt nie ma planów. A ona marzy i chce. Może weźmie matkę? Może pozna dziewczynę na "wieczność"...? Snuje marzenia... które jakoś nie imają się jego samego. Marzenia, marzeniami, a życie pisze się samo, jakby gdzieś obok. Ale walczy, bo taką ma naturę, bo widok nędzy nie jest dla niego pociągającym, bo to miejsce, szkoła, ludzie - to wszystko jest szare. Nie chce osiąść w tym domu ani w tym miejscu. Dlatego aspiruje na studia i zaczyna pisać. No z tym pisaniem to różnie u niego bywa, bo zaczyna się od długotrwałej fascynacji słowa pisanego. Fascynacji, która długo nie może być uwidoczniona pisaniem. Wszystko siedzi w nim i jego głowie, wszystko się łączy i mieli jednak nic nie zostaje spisane. Takie niby-bycie-pisarzem. Staje się autorem jednego wiersza, poematu "O wydalaniu poezji". Już sam tytuł niejednego rozśmiesza i - albo działa przyciągająco i ktoś go czyta, albo wręcz odpychająco lub śmieszy. Bo czy z takim tekstem można podbić świat? Świat może nie, ale czy choćby tą mieszczańską głupotę... Och plany i marzenia...