Porzuceni recenzja

Maciej Kaźmierczak w „Porzuconych” nie owija w bawełnę. Powieść rozpoczyna sceną gdy w łódzkim parku odnaleziono zakopane zwłoki kilku psów. To park miejski, często uczęszczany jako miejsce spacerowe dla rodzin z dziećmi i właścicieli psów. W toku śledztwa okazuje się, że truchła psów to jedynie pierwsza warstwa – pod spodem znajdują się zwłoki kilkuletniego dziecka. W środku wydarzeń, jako świadkowie znaleziska, znajdują się Malwina i Tomasz. Równolegle, z domu dziecka, w którym pracuje Malwina znika Marcin, dziewięcioletni wychowanek. Policja początkowo nie łączy obu spraw, do czasu gdy odzywa się nadmorski śledczy, twierdząc że kilka lat temu w Gdańsku ktoś zakopał na wydmach zwłoki chłopca, a oprawcy nigdy nie znaleziono. Obie ofiary zostały uduszone, a na szyi miały takie same ślady… Śledczy podejrzewają, że zniknięcie chłopca może mieć związek z makabrycznym odkryciem.

Czy obie sprawy rzeczywiście coś łączy? Czy to seryjny morderca? Jaką rolę w sprawie odegrają Malwina i Tomasz?

„Porzuceni” to rasowy kryminał. Brutalność opisów, wyraziści bohaterowie i zagadki do rozwiązania to cechy charakterystyczne autora. Każdy z bohaterów ciągnie za sobą ciężki bagaż, tu nie ma dobrych ludzi. W fabule wątków obyczajowych jest jak na lekarstwo, a jeśli już się pojawiają to są ściśle związane z wątkiem głównym. Powieść jest nieprzegadana, wszystko jest na swoim miejscu, wszystko ma swoje rozwiązanie. Krótkie rozdziały, przerzucanie akcji między bohaterami potęguje już i tak napiętą atmosferę. Jest mroczno i duszno.

Autor dotyka ważnego tematu jakim jest załamanie psychiczne i depresja poporodowa. Bohaterowie mozolnie nakręcają spiralę kłamstw, pompują niedomówienia i kreują wiele niewiadomych. Dla Tomasza i Malwiny wydarzenie z parku jest początkiem historii, która każe im się zmierzyć z własną przeszłością.

„Porzuceni” to nie jest łatwa i przyjemna lektura, tym bardziej że sporo tu okrucieństwa wobec dzieci i zwierząt. Trzeba przyznać, że dzięki temu doskonale wpisuje się w gatunek. Fani rasowych kryminałów nie powinni się zawieść. Kaźmierczak dba o motyw, mam wrażenie że napisanie powieści to dla niego rozpisane zadanie, które skrupulatnie realizuje. To całkiem dobra powieść. Raziły nadmierne zbiegi okoliczności, nie usatysfakcjonowało zakończenie, zabrakło tej „kropki nad i” – zakończenie lekko otwarte, bez wyjaśnienia wprost. Czyżby to zapowiedź kontynuacji?



 Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Muza