Nie słyszę cię, kochanie recenzja

Magda Milewska. Kobieta z dwójką dzieci, byłym mężem Arturem i obecnym mężem Mikołajem. No właśnie, tylko gdzie podział się jej mąż i dlaczego nasza bohaterka budzi się, nic nie słysząc.? Doskonałe pytanie i doskonale zaczyna autorka historię, która już na początku intryguje, bo przecież coś spektakularnego musiało się wydarzyć w życiu Magdy, aby straciła słuch. Wiadome jest, że dla naszej bohaterki, musiało to być bardzo traumatyczne przeżycie, a do tego dochodzi świadomość, że Mikołaja naprawdę nie ma i nikt nie ma pojęcia, gdzie może się podziewać.

Każdy z nas może pomyśleć, że to zwykła kłótnia małżonków, jakich jest miliony, ale tu jest coś jeszcze, coś, co umyka Magdzie i z dnia na dzień niepokoi ją coraz bardziej. Jakby tego było mało, to w jej życiu pojawia się i nie pojawia, babcia pierwszej żony Mikołaja, która go nie znosi i obwinia go o śmierć swojej wnuczki. Dlaczego się pojawia? Bo mówi jej, że jest babcią Izy. Dlaczego nie pojawia się? Bo mieszka od lat w jej sąsiedztwie. Tak, pierwsza żona naszego zaginionego, zginęła w tragicznym wypadku samochodowym i wszyscy oprócz babci wiedzą, że był to nieszczęśliwy wypadek, który zakończył życie tak młodej i utalentowanej pisarki.

Warstwa po warstwie odkrywamy kolejne tajemnice, historie. Odsłaniamy i znajdujemy coś nowego, co może albo wskazać dobry kierunek, albo zapędzić nas w kozi róg.

Magda ma wielką pomoc w Arturze, bo pomimo rozwodu, oboje doskonale się rozumieją i choć mało osób w to może uwierzyć, takie przypadki się zdarzają, a mnie bardzo się podobała ta relacja, bo nie było czuć w niej chemii, ale wielką przyjaźń, która pomogła przejść im niejedną burzę.

Kto jest kłamcą? Kto mówi prawdę? Czy Mikołaj naprawdę ukrywał coś przed Magdą? Czy babcia Izy miała rację? No cóż. Na te pytania odpowiada książka, a ja bardzo was zachęcam do jej przeczytania, bo pomimo braku wielu morderstw i krwi wypływającej z każdego kąta, ta historia ma swoje tempo i one w taki fajny sposób pozwala wczuć się nam w tę historię. A ja zaczynam coraz bardziej lubić autorkę, właśnie za to rozbieranie psychologiczne postaci i ukazywanie ludzi nie zawsze w różowym świetle. Czasami osoby, po których najmniej się spodziewamy, są tymi, które mogą nam najbardziej zaszkodzić.

Dla mnie nie jest to kryminał. Bardziej thriller psychologiczny, który ma bardzo wyraźny przekaz "Żyj i pozwól żyć innym".