Lakier do paznokci recenzja

„Lakier do paznokci”, to niepozorna książeczka skrywająca we wnętrzu kilka opowiadań autorstwa Peggy Brown. Owe teksty wyskubują to, co dla nas najważniejsze. To coś na kształt zbioru, w którym znajdziemy historie z różnych domów, rodzin i głów, by na tle codzienności postawić owych ludzi i pokazać, jak to u nich jest. Peggy Brown zagląda w okna mieszkań, przekracza progi domów i wchodzi do czterech ścian, a te mają wiele do powiedzenia. Wiele widziały, wiele słyszały, były świadkami wielu sytuacji – tacy milczący obserwatorzy.

Są trzy siostry, nieszczęśliwe. Naznaczone strachem, obłudą bycia szczęśliwą matką, żoną i kobietą. Są marzenia o lakierowanych butach na niebotycznie wysokich obcasach. Są marzenia o byciu lepszą, ładniejszą i bardziej uwodzącą. O byciu kobietą z pomalowanymi na czerwono paznokciami. Są marzenia o mężu, lecz gdy okazuje się on być fałszywym, zakochanym tyranem, to z każdą pięścią lądującą na twarzy, czy na brzuchu... owe rojenia w bólu rozpierzchają się, jak motyle. Lub stają w kącie z prostymi rękami uniesionymi do góry. To pokuta za grzeszne marzenia o byciu kimś innym. A ile trwa taka pokuta? - pytam, bo nie mogę patrzeć na cierpienia innych, zwłaszcza nieuzasadnione. Chcę ukrócić ten czas, zapomnieć o nim, bo za dużo łez pojawia się na twarzach tych pątników. Zresztą nie tylko na ich, na wszystkich niemalże.

„Lakier do paznokci” to zbiór opowiadań o kobietach. O ich wyjątkowości, ale i skrytych marzeniach i planach, które z każdym krokiem w dorosłość trzeba coraz głębiej chować w szafie na dnie. Marzenia rozbijają życie i staje się ono stosem gruzu o atrapie uśmiechu na twarzy. Kobiety, pisze Peggy Brown, tak delikatne, tak wrażliwe, tak nieodporne na ucieczki umysłu w krainę baśni. A życie nie jest bajką. Brown bez owijania w damskie fatałaszki, wydziera pazurami to, co w kobietach tkwi na dnie duszy. Wydziera to, co boli, co krwawi do wnętrza, co niszczy. Wyciąga to zło na ręce i na dłoniach pokazuje mi mówiąc – patrz, to ty. Ty sama. Ale... one, kobiety z opowiadań nie wierzą. To nie moje, to nie ja. Czułam to, ale to „coś” nie należy do mnie.

Uważaj na siebie, daje nam wskazówki Peggy Brown – miej oczy i serce otwarte. Reaguj na ból, na słone łzy, na krwawiące ręce. Nie obawiaj się swojego instynktu, bo on może ustrzec przed zdradą małżeńską, przed bijącym kobietę mężem, przed niewłaściwą decyzją.

W opowiadaniach znajdziesz historie o prawdziwym życiu. O życiu bez słodyczy, lukru, czy polewy karmelowej. Tu jest gorycz i niesmak. Lecz taka jest codzienność. Dla wielu. Bez względu na wiek, pochodzenie, czy aspiracje. Dlatego tak ważne są małe marzenia, choćby te o czerwonym lakierze do paznokci. Maluję nim swoje, a gdy trzymam książkę Peggy Brown w dłoniach, co jakiś czas zerkam na czerwone migdałki pomalowane marzeniami. Trzeba mieć swój świat na czmychnięcie z codzienności. Tu jest dobrze i przytulnie i jest poczucie bycia kimś.

@wydawnictwopsychoskok