Diuna recenzja

Czy są tu fani science-fiction? To nie jest mój ulubiony gatunek, ale postanowiłam, że w tym roku przeczytam pierwszy tom "Diuny". Jak postanowiłam, tak zrobiłam. I myk, zaledwie 8 miesięcy i ze 20 innych książek później, jest. Przeczytane! Prawie 800 stron, więc niech mnie to trochę usprawiedliwi.

"Diuna" to taki absolutny klasyk dla fanów sf, jak Tolkien dla miłośników fantasy czy Agatha Christie dla fanów kryminałów. Seria opowiada o życiu na planecie Arrakis, czyli tytułowej Diunie. Akcja rozpoczyna się w momencie pojawienia się na niej nowego namiestnika, księcia Leto Atrydy. Nie on jest jednak głównym bohaterem powieści, a jego syn, Paul, który po podstępnym przejęciu planety przez wrogich Harkonnenów, wraz z matką ucieka i chroni się na pustyni, gdzie w ukryciu żyją Fremeni, rdzenny lud planety. Dołącza do nich i wkrótce staje na ich czele, żeby odzyskać tron.

Paul Atryda jest wyjątkowy, jest wybrańcem, mesjaszem, na którego przyjście przygotowywali się Fremeni. To determinuje jego cechy: jest urodzonym (i wychowanym) przywódcą, odznacza się błyskotliwą inteligencją, odwagą i niezłomnością. Tak go wychowała matka, jedna z Bene Geserit (coś w rodzaju szkoły dla wysoko urodzonych kobiet). Poza Paulem w książce pojawia się sporo bohaterów, drugo- i trzecioplanowych. Wszyscy zaś wpisują się w typowy schemat dobry-zły.

W tej książce fascynujące są dwie rzeczy: odniesienia do kultury lat 60. (wtedy powstała książka) i sceneria. Odniesienia te są bardzo czytelne: nawiązania do wschodnich religii i współczesnych sekt w rodzaju Hare Kryszna, fascynacja ekologią, narkotykami, wolna miłość, krytyka małżeństwa. Po czyjej stronie stała sympatia autora wychowanego przez ciotki-hipiski: rewolucji czy tradycji, nie trudno zgadnąć 😉

Sceneria Diuny jest bardzo sugestywnie opisana. Skrajnie surowe warunki życia, gdzie nikt nie płacze, bo każda kropla wody jest warta fortunę, a temperatury są tak wysokie, że można wychodzić tylko ubranym w ochronne kombinezony, brak fauny i flory, czerwie (olbrzymie, kilkusetmetrowe pustynne gąsienice, tworzące największe bogactwo planety - przyprawę, od której wszyscy we wszechświecie są uzależnieni) i piasek, piasek, piasek. To wszystko z jednej strony mnie fascynowało, a z drugiej męczyło (nienawidzę upałów 😄), czyli jest dobrze napisane!

Czy warto było sięgnąć po tę książkę i ten gatunek? Tak, zdecydowanie! Sądzę, że przeczytam kolejne tomy, choć nadal będę je czytać w kawałkach pomiędzy innymi gatunkami literackimi, które lubię bardziej. Myślę też, że czas wrócić do Verne'a i początków sf, i to dopiero będzie wspaniała przygoda!