Debeściara recenzja

To książka, do której musiałam nabrać olbrzymiego dystansu, bo na początku wydawała mi się tak głupkowata i niemożliwa, że nie mogłam jej zdzierżyć. Później jednak zmieniłam zdanie, musiałam tylko zagłębić się w lekturę i odrobinę pomyśleć nad nią.

Monika nie ma szczęścia w życiu… Kot złośliwie wchodzi jej pod nogi, prysznic zacięcie atakuje zimną lub gorącą wodą, praca nie chce jej znaleźć, a wredne współlokatorki tylko dolewają oliwy do ognia. Niech je szlag! Albo lepiej: niech im tipsy odpadną!

Główna bohaterka, Monika Cipucha, wydała mi się tak niemożliwą osobą, że ciężko mi było uwierzyć, że ktokolwiek może być tak infantylną i pechową osobą. Przez pierwszą połowę książki miałam wrażenie, że odłożę ją i już więcej do tych przygód Moniki już wcale nie wrócę. Nie odłożyłam jednak i w sumie nie żałuję.

„Debeściara” to stosunkowo krótka książka, nieco ponad 200 stron, jest napisana bardzo lekko i bardzo komediową prozą, dzięki czemu czytało się szybko i właśnie dlatego nie rzuciłam książki już po pierwszej połowie, bo miałam nadzieję, że dalej będzie w porządku i szybko skończę.

Sama główna bohaterka bardzo przypominała mi inną, uwielbianą z resztą przeze mnie, bohaterkę serialu - Franię Maj z serialu „Niania”. Życie obu to pasmo nieszczęśliwych wypadków, obie są nieco infantylne, więc dlatego przekonałam się do Moniki - jest moim książkowym odpowiednikiem Frani.

Moim jedynym zarzutem wobec tej książki może być to, że przez to, że jest taka krótka - akcja jest zbyt dynamiczna i często miałam wrażenie, że wydarzenia następują po sobie zbyt szybko i myślę, że mogłaby spokojnie być o 100 stron dłuższa.

Podsumowując - szczerze, nie nazwałabym tej książki arcydziełem, ale też nie nazwałabym jej straszną beznadzieją. Jest po prostu w porządku, da się przy niej uśmiechnąć i zaśmiać, nie jest szałowa, ale czyta się szybko i dość przyjemnie. A o to chyba chodzi w każdej książce, żeby czytało się dobrze i nie męczyła, a tak właśnie jest z „Debeściarą”. Ode mnie takie mocne 7/10.