Recenzja książki W cieniu terapeutki. Zazdrość

W pierwszej chwili książka wydawała mi się mocno przegadana. Ciągnące się akapity bez dialogów, długie opisy stanu psychicznego kolejnego narratora, kobylaste wyjaśnienia co i dlaczego zrobił, co go spotkało i co teraz czuje. W dodatku każdy z bohaterów opowiada sam swoją historię. Chwilę trwało, zanim przyzwyczaiłam się do takiego stylu. Z czasem, gdy weszłam w opisywaną historię, przestało mi to przeszkadzać. Finał spowodował, że z czystym sercem mogę napisać, że faktycznie debiut Anny Krystaszek jest interesujący. Dawno nic mnie tak nie zaskoczyło jak rozstrzygnięcie tej zagadki. 😊

Bohaterowie są zróżnicowani i w większości sympatyczni. Na pierwszy plan wysuwa się Magda, psychoterapeutka po przejściach. Po naprawdę traumatycznych przejściach, rujnujących życie i pozbawiających nadziei. W tej powieści każda z pojawiających się postaci ma niełatwą przeszłość za sobą i długo błądzimy, próbując odgadnąć, jak łączą się przedstawione wątki i przeszłe zdarzenia z życia poszczególnych osób.

Mogłabym się przyczepić do zabiegu wokół Jana Hejdy, prokuratora, który jak rozumiem, ma być postacią wspólną dla serii książek planowanych przez autorkę. Wydaje mi się, że planując tę postać, pani Anna koniecznie chciała wyróżnić go, dodać mu jakąś charakterystyczną cechę odróżniającą od tak wielu powstających teraz bohaterów nowych polskich kryminałów. Wybór padł na ślunsko godke, ale jest to jakoś tak dziwnie poprowadzone, niepewnie, jakby sama autorka nie była przekonana do tego pomysłu. Jan Hejda wtrąca te śląskie słowa rzadko i nieoczekiwanie, za chwilę przechodząc w czystą polszczyznę. Nie jest to wiarygodny zabieg i wcale nie dodaje uroku, skądinąd sympatycznej postaci prokuratora.

Poznajemy w tej powieści wiele pokręconych życiorysów, historii skrzywdzonych ludzi, ale pomimo tego książka nie jest bardzo ciężka w odbiorze, historie są wiarygodne, a wątki poprowadzone logicznie. Gdy już przyzwyczaicie się do stylu autorki, lektura sprawia przyjemność. A samo zakończenie – jak już pisałam – chapeau bas!