Pudełko z guzikami Gwendy recenzja

Castle Rock, 2 sierpnia 1974
Gwendy jest zakompleksioną dziewczynką. Przed pójściem do gimnazjum postanawia schudnąć, pragnie by docinki na temat jej wagi ucichły. Rozpoczyna swój maraton na schody zwane „schodami samobójców” – to właśnie tam spotyka przystojnego, nieznajomego mężczyznę w kapeluszu.
Pan Farris (bo tak się przedstawił) prosi ją o chwilę uwagi. Gwendy wie, że nie może rozmawiać z nieznajomym, jednak jest w nim coś, co nie pozwala go zignorować. Pan Farris wręcza jej pudełko z kolorowymi guzikami, a każdy z nich ma olbrzymią moc. Podarunek ma pomóc także Gwendy w realizacji swoich celów. Ona zwabiona „magią” tajemniczego pudełka, postanawia przyjąć podarunek, a wraz nimi olbrzymią odpowiedzialność.

„(…) … wie, że nigdy nie zapomni o pudełku i czerwonym guziku, i odpowiedzialności, którą na siebie przyjęła. Właściwie jaka to odpowiedzialność? Nie jest pewna, ale myśli, że chodzi o pilnowanie, żeby rzeczy nie wymknęły się… no cóż… spod kontroli. Brzmi po wariacku, wydaje się jednak trafne.”

Castle Rock, 1977
Mijają trzy lata, a młodziutka i grubiutka Gwendy zniknęła. Jej miejsce zastąpiła piękna, pewna siebie, i mądra dziewczyna. To przez te trzy lata, od dnia spotkania pana Farrisa Gwendy już nie przypomina dawnej siebie. Właśnie z mijającą kolejną rocznicą, tego pamiętnego wydarzenia, Gwendy postanawia użyć jednego z kolorowych guzików. Wraz z rosnącą ciekawością i koszmarami, pojawią się ich straszliwe konsekwencje.

„Często marzy na jawie, że pan Farris wróci, żeby odzyskać pudełko z guzikami i uwolnić ją od odpowiedzialności. Albo że pudełko w końcu o niej zapomni. Ktoś obcy uznałby to za głupie, jednak zaczęła wierzyć, że pudełko jest w jakimś sensie żywe.”

Piękna, intrygująca opowieść o sile magii, olbrzymiej odpowiedzialności i poczuciu winy. Już od pierwszego zdania wkręciłam się w wówczas małoletni żywot Gwendy. Byłam tak jak ona, kiedy obrysowywała kształt guzika, ciekawa, co może przynieść jego moc. I tak jak to dziecko, myślę, że każdy będzie wiedział do czego tak naprawdę one wszystkie służą.
Na początku było mi żal Gwendy, jednak wraz z otrzymanym niezwykłym podarunkiem, ona sama się zmieniła. Z mojej sympatii do tej dziewczynki, nie pozostało już nic. Ludzie się zmieniają, jednak ci, którzy zdają sobie w końcu z tego sprawę, powinni zrobić coś więcej, niż wieść dalsze życie w wygodnym kłamstwie. Może oceniam ją zbyt surowo, ale taka jest prawda.
„Pudełko z guzikami Gwendy” wprowadza od pierwszego zdania w inny świat, pochłania z wielkim zatraceniem, zaś piękne czarno-białe ilustracje w doskonały sposób oddają im treść. Polecam serdecznie, nie tylko fanom autorów.