Recenzja książki Kroniki zbrodni. Tajemnicze zaginięcia, seryjni mordercy, sprawy, których do dziś nie udało się wyjaśnić...

„Seryjnego mordercę w Polsce, mimo że oczywiście takowi u nas bywali, spotykamy częściej w powieściach niż w rzeczywistości”.
Kroniki zbrodni to dość szczególna książka. Wydana jest w formie rozmowy między dziennikarzem Robertem Ziębińskim i byłą prokurator Moniką Całkiewicz. W trakcie trwania rozmowy przytaczane są konkretne przykłady i na nich opierają się wywody dotyczące, chociażby zbrodni doskonałej czy postępów w pracy policji. Co ciekawe są to sprawy z początku XXI wieku, więc całkiem niedawne. Książka podzielona jest na trzy części, w trakcie których omawiane są zbrodnie należące do konkretnej kategorii.
Siadając do tej książki, umknął mi fakt, że będzie to rozmowa. Gdy zaczęłam ją czytać, byłam zdziwiona. Jednak uważam, że jest to świetny sposób na wydanie książki o tak drastycznej tematyce. Można się poczuć jak na rozmowie ze znajomymi (chociaż brzmi to nieco brutalnie), co nieco rozładowuje atmosferę. W książce pojawia się jedna szczególnie drastyczna zbrodnia, ale jest ona zapowiedziana.
Książka jest napisana przystępnym językiem, czyta się ją szybko. Bardzo wciąga się w ten świat. Myślę, że na taki stan rzeczy ma wpływ wydania tej książki. Naprzemienne wypowiedzi dwóch osób, wplatanie kulturowych wątków sprawia, że z ciekawością czytamy o kolejnych zbrodniach i poznajemy ten świat. W trakcie czytania można poznać mnóstwo treści kultury, które odnoszą się do danego tematu. Zakreśliłam mnóstwo tytułów, które mnie zaintrygowały. Chociaż wiele z nich już znałam, bo są to bardzo kultowe dzieła.
Wielkim plusem tej książki jest właśnie język. Mimo wstawek Roberta Ziębińskiego i jego odniesień do kultury Monika Całkiewicz wie, kiedy naprowadzić rozmowę na właściwe tory. Robi to w sposób wyśmienity. Doskonale wyjaśnia skomplikowane korelacje między zbrodniami, spokojnie tłumaczy zawiłe zapisy kodeksu karnego. Jak sama w książce wspomniała, gdy rozmawia z osobą, która przychodzi do niej po pomoc, nie wykorzystuje języka stricte prawniczego, a stara się przełożyć go na zrozumiały dla człowieka niezwiązanego z prawem. I wychodzi to świetnie. Niekiedy Robert Ziębiński odnosząc się do tekstów kultury, świetnie rozładowuje zbyt ciężką atmosferę.
Jestem zachwycona tą książką. Dodatkowym plusem jest to, że nie słyszałam wcześniej o tych zbrodniach! Podobało mi się, że mogę je odkrywać w takim towarzystwie. Szkoda tylko, że książka zakończyła się bez jakiegoś podsumowania. Początek, wstęp był świetny i takiego zakończenia mi zabrakło. Jednak całość książki oceniam bardzo dobrze. Z chęcią sięgnę po kolejne książki tego duetu, jeżeli jeszcze kiedykolwiek się pojawią.