Kto się boi dzikiej bestii recenzja

„Kto się boi dzikiej bestii” autorstwa Karin Fossum, zwanej norweską królową kryminału, to trzecia książka z serii o inspektorze Konradzie Sejerze. Po opisie spodziewałam się arcydzieła. Sama raczej nie określiłabym powieści tym mianem, ale uważam, iż jest naprawdę dobra.

"Kto się boi dzikiej bestii, nie powinien wchodzić do lasu."

Dwaj mężczyźni. Jeden – nieustannie wpychający swoje jelita z powrotem do brzucha i zwijający się z bólu, czekając aż wielka rana cięta, ciągnąca się od pępka po gardło, znów się zasklepi, tworząc nieestetyczną szramę. Drugi – bandyta, któremu napad na bank nie wyszedł tak dobrze, jak to sobie wcześniej zaplanował. Co tu dużo mówić, poszło mu wręcz fatalnie.

Akcja dzieje się w Norwegii. Szkoda tylko, że latem. Oczywiście, wiem, że występuje tam i ta pora roku, ale zima jest charakterystyczna dla skandynawskich kryminałów. Autorka chyba chciała pokazać swój kraj od innej strony, ale uważam, że było to całkiem zbędne. Upał w Norwegii jest czymś niewyobrażalnym, wręcz nie mieści się w głowie.

"Jeśli nie możesz odciąć dłoni, lepiej ją pocałuj."

Jeśli chodzi o wątek kryminalny, muszę przyznać, że mocno mnie zaskoczył. Od samego początku mamy tylko jednego podejrzanego o zabójstwo, jednak po jakimś czasie wszystko się komplikuje – morderca staje się ofiarą. Policja jest skołowana, czytelnik zresztą też. A zakończenie jest zarówno zaskakujące, jak i banalne. Więcej nie zdradzę, by nie zabrać Wam przyjemności czytania.

Pani Fossum przez wiele lat pracowała w szpitalu psychiatrycznym, dzięki czemu w jej powieściach na pierwszy plan nie wysuwa się zbrodnia, a to, co dzieje się w głowach bohaterów. Perfekcyjnie nakreśla ich portrety psychologiczne. Bardzo mi się to podoba, gdyż nie we wszystkich kryminałach autor naprawdę wie, jak opisać przeżycia postaci.

"Człowiek niewiele widzi, kiedy diabeł trzyma świecę."

Niestety, rozczarował mnie wątek inspektora Sejera. Skoro jest o nim cały cykl, powinniśmy go bliżej poznać. Tymczasem dowiadujemy się tylko, że ma za sobą związek z niejaką Elise. Autorka nie zdradza, co stało się z tą kobietą. Odeszła od policjanta? A może nie żyje? Chciałabym się tego dowiedzieć.

Jeżeli chcecie zapoznać się z tą książką, to dobrze radzę – nie przyglądajcie się zbytnio okładce. Można z niej wyczytać za wiele. Graficy się niestety nie popisali - podali czytelnikom odpowiedzi na nurtujące ich pytania na tacy. Szkoda, bo po dokładnym przeanalizowaniu okładki wiedziałam już, jak książka się skończy.