Cevenole. Zbrodnia w uzdrowisku recenzja

Historia ta miała być zapewne kryminałem w starym stylu, takim, co to opisuje poszukiwanie mordercy w zamkniętym hotelu/pensjonacie. Prawie od razu wiadomo, że zbrodni dokonał ktoś z domowników. I bardzo dobrze, lubię takie, ale... wyszło… tak sobie. Nawet gorzej niż tak sobie.

Muzyka poważna i łacina na co dzień – autor chwali się swoim wyrafinowaniem? Bo dla celów fabuły jedno i drugie jest zbędne. Ale przyszło mi do głowy, że może książka powinna się spodobać określonym ludziom, w pewnych kręgach, dla których codzienna, manifestacyjna religijność jest pożądana, dobrze widziana i oceniana.

Mnóstwo błędów różnego rodzaju. Aż nieprawdopodobne, że za redakcję i korektę ktoś wziął pieniądze.

Długo się zastanawiałam, jak zwrócić uwagę na mankament podstawowy, ale miech będzie tak…

Powiedzmy, że zbrodniarz planuje, a właściwie reżyseruje ciąg zdarzeń, który zapewni mu alibi. W tym celu przekazuje osobie X pewną informację. Jest pewien, bo tak to zaplanował, że X przekaże tę wiadomość osobie Y. Z kolei Y przekaże (w tajemnicy) wiadomość osobie Z. W związku z tym Z podejmie działania, które skłonią T do określonego i z góry założonego postępowania.

Uwaga, cytat może być spojlerem.

„Skąd Monika dowiedziała się o zdradzie Rafała, o tym jego krótkim romansie z panną Anną, ówczesną szkolną gwiazdą? Odpowiedź na to pytanie okazała się niezwykle istotna. Otóż wcale nie dowiedziała się tego od kolegów Rafała, z którymi był na tej wycieczce, ale usłyszała o wszystkim od Marysi Ulm, swojej najlepszej przyjaciółki. Skąd miałaby pochodzić ta informacja? Od Aliny Zychówny, obecnie Walczak, najlepszej przyjaciółki i powiernicy Anny. I zdawałoby się, że wszystko jasne, ale nie, gdyż Anna nie powiedziała Alinie, bo…”[1].

Koniec cytatu.

To miał być kryminał, a nie s-f. Taki poziom manipulowania ludźmi i zdarzeniami, jest po prostu nierealny. Ale niech będzie, to rozrywka, a nie dokument, tyle że, jako czytelniczka, poczułam się po prostu jak osoba gorszego sortu, której można wcisnąć każdą banialukę.

Wszystko w tej książce jest przerysowane (pod obecną narrację polityczną), mało wiarygodne, nieprawdopodobne.

O realiach więziennych i układach bezpieki z osadzonymi, autor fantazjuje na całego.

Jednak chciałam się dowiedzieć, jak się to skończy, kto zabił i w jaki sposób, więc na plus autorowi poczytuję zdolność do wykoncypowania intrygującej fabuły. Więc przeczytałam do końca z tego powodu i dlatego, ze to prezent od ojca, który – pamiętając tamte czasy – przyznał, że jemu nie udało się dobrnąć do mety, ale może ja potrafię (jestem polonistką).

-------

1. Marek Żaromski, „Cevenole”, strona 322.