Cevenole. Zbrodnia w uzdrowisku

Zaczęłam od przesłuchania tytułowego utworu, lubię muzykę klasyczną, ale tego kompozytora nie znam, więc byłam mocno zainteresowana. Słucha się przyjemnie, ale nie wywarło to na mnie takiego wrażenia, jak na autorze i bohaterze powieści, może powinnam wziąć to pod uwagę przed lekturą?
A może za późno przeczytałam recenzję, którą napisał @atypowy i książka czekała już na swoją kolejkę, kiedy dowiedziałam się, jak bardzo jest napchana modlitwami?
Ale w gruncie rzeczy nie o to chodzi, choć te wszystkie maryjne i inne święte odwołania budziły moją coraz żywszą niechęć, rozumiem, że ktoś jest wierzący, ale nie lubię, kiedy się tym epatuje.
Autor napisał kryminał, jaki sam chciałby przeczytać - klasyczny, bez epatowania makabrą, teoretycznie powinien się wpisać w moje upodobania, bo takie kryminały lubię, tym niemniej - jakoś mu się nie udało. Może on chce takie czytać, ale ja kolejnej jego książki nie wezmę do ręki.
Szczerze mówiąc, potwornie się wynudziłam. Nikt z bohaterów powieści nie zaskarbił sobie bodaj grama mojej sympatii, nie polubiłam ani Stanisława Gorszewskiego (może jego nadmierna religijność miała na to wpływ, a może po prostu był nieciekawy?), ani porucznika Krzysztofa Pola (czy każdy gliniarz mając jakiś problem musi się zamykać z butelką wódki, a potem warczeć na rodzinę?), ani nawet ofiary, która w moim odbiorze też była zupełnie nijaka.
Nawiązania do przeszłości, Ubecy, goście pensjonatu będący na zbyt wysokich stołkach, żeby przyzwoic...

Sielankową egzystencję w górskim uzdrowisku przerywa śmierć właścicielki jednego z pensjonatów. Sprawę powierzono porucznikowi MO Krzysztofowi Polowi. Ten zwraca się nieoczekiwanie o pomoc do wuja, z którym jego najbliższa rodzina nie utrzymuje kontaktu, a jednocześnie przyjaźnił się z denatką. W jakim kierunku podąży śledztwo? Jakie tajemnice ujrzą światło dzienne?

Pierwsze co mnie zachwyciło, gdy dowiedziałam się o tej pozycji, to przecudna okładka oraz intrygujący tytuł, którego znaczenie poznajemy dość szybko. Choć akcja nie pędzi na łeb na szyję, potrafi wciągnąć czytelnika w swoje zawiłości niczym ruchome piaski. Język autora jest lekki i plastyczny, a wszelkie cytaty obcojęzyczne dokładnie przetłumaczone. Pisarz stworzył znakomitą mieszankę różnorodnych, nieszablonowych postaci, z których każda wiele wnosi do ogólnej treści. Marek Żaromski sprawnie myli tropy, podsuwa nieścisłości i często wprowadza nas w tzw. maliny, by w końcu zaskoczyć ciekawą puentą.

Twórca doskonale oddał realia lat '60 XX wieku oraz wszelkich niuansów epoki PRL-u. Odbiorca może wręcz zagłębić się w całą misternie utkaną sieć powiązań i układów charakteryzujących tamte czasy. Osnucie fabuły dźwiękami płynącymi z gramofonu czy pianina dodaje jej uduchowionego wyrazu. Wszystko to sprawia, że dostajemy znakomity kryminał w stylu retro, w którym bardziej niż technologia liczą się inteligencja bądź umiejętność dedukcji śledczych.

„Cenevole” – przypowieść o zbrodni i karze w rytmie tajemniczej symfonii

Zaczyna się delikatnie, od pojedynczych taktów i dźwięków, łagodnie jak kołysanka, jak bajka na dobranoc. Lata sześćdziesiąte, czas głębokiego PRL-u zachowującego pozory politycznej odwilży. Mała, urokliwa miejscowość uzdrowiskowa i pensjonat o wdzięcznej nazwie „Fraszka”, prowadzony przez Annę Małecką, córkę przedwojennego pisarza. Właścicielka pensjonatu przygotowuje własną imprezę urodzinową dla garstki obecnie przebywających tu kuracjuszy i dla kilkorga najbliższych. Atmosfera wydaje się być wręcz sielankowa, jak ze starej pocztówki z urokliwego uzdrowiska. Goście pensjonatu to w końcu tak zwani ludzie na poziomie…

Imprezę można zaliczyć do udanych – goście świetnie się bawią, jubilatka trzyma poziom zapewniając smakowite potrawy i odpowiadającą wszystkim atmosferę. Autor prowadzi narrację właśnie jakby w rytm muzyki, w której delikatne dźwięki przeplatają n...