Cevenole. Zbrodnia w uzdrowisku

Zaczęłam czytać tę książkę na początku maja, potem w nawale obowiązków musiałam przerwać - i wróciłam do niej dopiero pod koniec czerwca. Z tego powodu czuję, że nie jestem w stanie napisać wyczerpującej recenzji, musiałabym sobie odświeżać lekturę, a na to nie mam czasu, ochoty ani nie czuję takiej potrzeby. Zanotuję więc tylko kilka wrażeń.
Moim zdaniem Cevenole to nie kryminał, a hymn na cześć Pana Boga i reprezentującego Go tu na ziemi pana Stasia Gorszewskiego. Będą tacy, których pan Staś zauroczy swoją łagodnością, dobrocią, prawością i gorliwością w sprawach wiary. Mnie irytował, bo we wszystkich wymienionych kwestiach jest to postać dramatycznie przerysowana, ale przerysowanie nie oznacza tu niczego więcej, jak tylko wyjścia poza linię. I dlatego, choć powieść w pewnym momencie nawet mnie wciągnęła, ostatecznie stwierdzam, że wspomiany bohater psuje klimat, który ona niewątpliwie ma i z którego można by zrobić jej wielki atut. Niestety przez pana Stasia pomysł na książkę nie został w pełni rozwinięty, a napięcie zamiast rosnąć i gęstnieć, rozłazi się gdzieś na kolejnych stronach. W związku z tym moment, w którym pan Staś doznaje olśnienia na temat mordercy - to coś jak deus ex machina. Nie mogło być inaczej, tu nie można odmówić autorowi konsekwencji.
No, odhaczone, teraz pójdzie na szkolną półkę bookcrossingową.

Zaczęłam od przesłuchania tytułowego utworu, lubię muzykę klasyczną, ale tego kompozytora nie znam, więc byłam mocno zainteresowana. Słucha się przyjemnie, ale nie wywarło to na mnie takiego wrażenia, jak na autorze i bohaterze powieści, może powinnam wziąć to pod uwagę przed lekturą?
A może za późno przeczytałam recenzję, którą napisał @atypowy i książka czekała już na swoją kolejkę, kiedy dowiedziałam się, jak bardzo jest napchana modlitwami?
Ale w gruncie rzeczy nie o to chodzi, choć te wszystkie maryjne i inne święte odwołania budziły moją coraz żywszą niechęć, rozumiem, że ktoś jest wierzący, ale nie lubię, kiedy się tym epatuje.
Autor napisał kryminał, jaki sam chciałby przeczytać - klasyczny, bez epatowania makabrą, teoretycznie powinien się wpisać w moje upodobania, bo takie kryminały lubię, tym niemniej - jakoś mu się nie udało. Może on chce takie czytać, ale ja kolejnej jego książki nie wezmę do ręki.
Szczerze mówiąc, potwornie się wynudziłam. Nikt z bohaterów powieści nie zaskarbił sobie bodaj grama mojej sympatii, nie polubiłam ani Stanisława Gorszewskiego (może jego nadmierna religijność miała na to wpływ, a może po prostu był nieciekawy?), ani porucznika Krzysztofa Pola (czy każdy gliniarz mając jakiś problem musi się zamykać z butelką wódki, a potem warczeć na rodzinę?), ani nawet ofiary, która w moim odbiorze też była zupełnie nijaka.
Nawiązania do przeszłości, Ubecy, goście pensjonatu będący na zbyt wysokich stołkach, żeby przyzwoic...

"Cevenole. Zbrodnia w uzdrowisku" zabiera czytelnika do lat dawno minionych, do lat 60-tych PRL-u, ta książka jest debiutem autora.

Mamy okazję gościć w górach, w pensjonacie Willa Fraszka, którego właścicielką jest Anna Małecka, córka pisarza. To czasy, gdy muzyki słuchano z adapteru Bambino. W willi czas spędzali zawsze wpływowi goście, pracujący na wysokich stanowiskach. Tego roku pani Anna obchodziła swoje 50-te urodziny, które świętowała razem z gośćmi. W nocy dochodzi do morderstwa jubilatki. Śledztwo prowadzi porucznik MO, Krzysztof Pol. Nieoficjalnie pomaga mu jego wuj, przyjaciel zamordowanej. Dlaczemu komuś zależało na śmierci Anny?

Jeśli lubisz kryminały, których akcja toczy się PRL-u to "Cevenole" jest lekturą dla ciebie. Tu nie znajdziemy mrocznych opisów, tu śledztwo toczy się spokojnie. Zapraszam do lektury.

„Cenevole” – przypowieść o zbrodni i karze w rytmie tajemniczej symfonii

Zaczyna się delikatnie, od pojedynczych taktów i dźwięków, łagodnie jak kołysanka, jak bajka na dobranoc. Lata sześćdziesiąte, czas głębokiego PRL-u zachowującego pozory politycznej odwilży. Mała, urokliwa miejscowość uzdrowiskowa i pensjonat o wdzięcznej nazwie „Fraszka”, prowadzony przez Annę Małecką, córkę przedwojennego pisarza. Właścicielka pensjonatu przygotowuje własną imprezę urodzinową dla garstki obecnie przebywających tu kuracjuszy i dla kilkorga najbliższych. Atmosfera wydaje się być wręcz sielankowa, jak ze starej pocztówki z urokliwego uzdrowiska. Goście pensjonatu to w końcu tak zwani ludzie na poziomie…

Imprezę można zaliczyć do udanych – goście świetnie się bawią, jubilatka trzyma poziom zapewniając smakowite potrawy i odpowiadającą wszystkim atmosferę. Autor prowadzi narrację właśnie jakby w rytm muzyki, w której delikatne dźwięki przeplatają n...

Sielankową egzystencję w górskim uzdrowisku przerywa śmierć właścicielki jednego z pensjonatów. Sprawę powierzono porucznikowi MO Krzysztofowi Polowi. Ten zwraca się nieoczekiwanie o pomoc do wuja, z którym jego najbliższa rodzina nie utrzymuje kontaktu, a jednocześnie przyjaźnił się z denatką. W jakim kierunku podąży śledztwo? Jakie tajemnice ujrzą światło dzienne?

Pierwsze co mnie zachwyciło, gdy dowiedziałam się o tej pozycji, to przecudna okładka oraz intrygujący tytuł, którego znaczenie poznajemy dość szybko. Choć akcja nie pędzi na łeb na szyję, potrafi wciągnąć czytelnika w swoje zawiłości niczym ruchome piaski. Język autora jest lekki i plastyczny, a wszelkie cytaty obcojęzyczne dokładnie przetłumaczone. Pisarz stworzył znakomitą mieszankę różnorodnych, nieszablonowych postaci, z których każda wiele wnosi do ogólnej treści. Marek Żaromski sprawnie myli tropy, podsuwa nieścisłości i często wprowadza nas w tzw. maliny, by w końcu zaskoczyć ciekawą puentą.

Twórca doskonale oddał realia lat '60 XX wieku oraz wszelkich niuansów epoki PRL-u. Odbiorca może wręcz zagłębić się w całą misternie utkaną sieć powiązań i układów charakteryzujących tamte czasy. Osnucie fabuły dźwiękami płynącymi z gramofonu czy pianina dodaje jej uduchowionego wyrazu. Wszystko to sprawia, że dostajemy znakomity kryminał w stylu retro, w którym bardziej niż technologia liczą się inteligencja bądź umiejętność dedukcji śledczych.

Marek Żaromski- autor "Cevenole"

Mój wirtualny COMING OUT.
Przepraszam, że w ten sposób, ale nie wiem jak inaczej dotrzeć do kanapowiczów.
Zamieszczam poniżej wywiad którego udzieliłem pani Kindze Kosiek /Ogród Kwitnących Myśli/

Pomoże on uniknąć nieporozumień odnośnie tego czym jest "Cevenole" i czego można się w niej spodziewać.

"Skąd w Panu potrzeba napisania właśnie TAKIEJ książki, nieoczywistej, która jest bardziej kompilacją gatunków niż czystym kryminałem?

“Cevenole” to przede wszystkim kryminał w klasycznym stylu o dość zaskakującej genezie. Powstał z zachwycenia! Zdaję sobie sprawę, że brzmi to dziwnie, ale to prawda.

Mieszkam w przepięknym miejscu, w Rymanowie Zdroju i jestem nauczycielem. Kilka lat temu pewnego wrześniowego piątku wróciłem z pracy domu. Było południe. Otworzyłem balkon i wyszedłem na niego. Robiłem to wcześniej setki, może tysiące razy, ale to właśnie wtedy, w tamtym momencie przeżyłem zachwycenie, nie jakąś ekstazę, ale wszechogarniający pokój i doświadczenie Piękna. Słońce, niebo, zieleń lasu i ta cudowna cisza...

Dalej będzie jeszcze dziwniej.

Pomyślałem wtedy o PRL-u! Naprawdę. Być może dlatego, że był to czas mego dzieciństwa, a zaraz potem pomyślało mi się o kryminałach (no to już himalaje dziwactwa). Dlaczego właśnie kryminał? W tym klasycznym (Agathy Christie i innych), jest porządek i jasność. Dobro jest Dobrem, a Zło Złem i Dobro zawsze zwycięża. Był kiedyś czas g...