Krzyk Czapli recenzja

Jesień sprzyja czytaniu klimatycznych kryminałow i z pewnością warto tu zwrócić uwagę na te autorstwa Ann Cleeves. Choć jestem przede wszystkim fanką rodzimej literatury, to w zeszłym roku oczarował mnie "Długi zew" i nie mogłam się doczekać kolejnego tomu tej serii.
"Krzyk czapli" ani trochę mnie nie rozczarował, wręcz przeciwnie, był dokładnie taki, jak oczekiwałam. Można go czytać bez znajomości poprzedniej książki, bo mamy tutaj zupełnie inną sprawę kryminalną, a kilka wspomnień poprzedniego śledztwa nie zdradza jego zakończenia, ale oczywiście zachęcam to sięgnięcia także po "Długi zew", by lepiej poznać głównych bohaterów i całą społeczność.
Ann Cleeves nie tylko maluje piękne obrazy północnego Devonu, ale pod warstwą drobiazgowego i żmudnego śledztwa przemyca też wiele ważnych tematów. Tym razem funkcjonowanie ludzi z zespołem Downa odgrywa raczej marginalną rolę, bo autorka skupiła się na problemie samobójstw. Nie mogę zbyt wiele o tym napisać, żeby przypadkiem nie zaspojlerować, bo ten wątek odgrywa ważną rolę w intrydze kryminalnej, ale poruszył mnie do głębi.
Interesujące były także kwestie związane z tym jak funkcjonuje brytyjska służba zdrowia, a przede wszystkim organizacje mające na celu ochronę praw pacjentów.
Między wierszami można wyczytać jeszcze więcej, choć te dwa zagadnienia zdecydowanie dominują. Muszę przyznać, że dla mnie to tło społeczne w książkach zaczyna być coraz ważniejszym elementem, lubię czytać o "czymś", a nie tylko tak czysto rozrywkowo. Cieszę się więc, że ta głębia w powieściach staje się powoli trendem, zwłaszcza gdy jest wykonana tak dobrze jak w "Krzyku czapli".
Zaczynam zżywać się ze śledczymi z tej serii. To główne trio tak mocno różni się między sobą, że każde z nich irytuje na swój sposób, ma swoje dziwactwa, ale i mocne strony, na których korzysta cały zespół. Najwięcej mojej sympatii przypada bez wątpienia Jen - nieidealnej matce, zaangażowanej policjantce, trochę porywczej, ale potrafiącej utrzymać swoją osobowość w ryzach.
Jakość kryminału powinno się jednak oceniać poprzez intrygę, morderstwo i śledztwo, więc jeśli miałabym to krótko podsumować, wystarczyłoby zwykłe "wow". Wielowątkowość to jedno, ale ilość tropów i potencjalnych podejrzanych była naprawdę imponująca, a gdy już wydawało się, że jeden z nich nie będzie w stanie wykręcić się dzięki zebranym dowodom, nastąpił mocny zwrot akcji.
"Krzyk czapli" to kryminał w angielskim stylu, niezwykle klimatyczny, choć bez genialnego śledczego w stylu Poirota. Na każdy trop zespół Matta Venna musiał ciężko zapracować, co czyni całą fabułę upiornie realną.
Moje 8/10.