Krzyk Czapli

Kryminały autorstwa Ann Cleeves najwyraźniej mają w sobie coś, do czego człowiek lubi wracać bowiem i ja sięgam po autorkę kolejny już raz. Tym razem mój wybór padł na drugi tom bestsellerowego cyklu Dwie rzeki - "Krzyk czapli".

Ann Cleeves doskonale trafia w gust czytelników kochających klimat małych miasteczek i historie, które nie są oderwane od życia. Autorka świetnie łączy kryminalne napięcie z życiowymi problemami bohaterów, z którymi czytelnikom bardzo łatwo się utożsamić.

Specyfiką jej powieści są małe, zamknięte społeczności, niewielkie miasteczka, które kryją czasem całkiem spore tajemnice. Muszę szczerze przyznać, że w tej nowej serii brakuje mi nieco bardzo mrocznego klimatu wcześniejszych kryminałów cyklu szetlandzkiego.

Całość rozpoczyna szczególnie upozorowane morderstwo - doktor Nigel Yeo został śmiertelnie ugodzony odłamkiem jednego z rozbitych wazonów swojej córki, która zajmuje się ręcznym wytwarzaniem szkła. Detektyw Matthew Venn podejmuje się śledztwa, które - z jednej strony - zahaczy o jego życie prywatne, z drugiej - każe mu zmierzyć się nie tylko z mordercą, ale też z kłamstwami powtarzanymi w samym sercu jego społeczności.

,,Krzyk czapli” to rasowy kryminał, który posiada wszystkie najważniejsze cechy swojego gatunku – niepokojący klimat, zagadkowe zbrodnie i ciekawie poprowadzone śledztwo. Do tego niespieszna akcja, oddająca trudy dochodzenia...

Jesień sprzyja czytaniu klimatycznych kryminałow i z pewnością warto tu zwrócić uwagę na te autorstwa Ann Cleeves. Choć jestem przede wszystkim fanką rodzimej literatury, to w zeszłym roku oczarował mnie "Długi zew" i nie mogłam się doczekać kolejnego tomu tej serii.
"Krzyk czapli" ani trochę mnie nie rozczarował, wręcz przeciwnie, był dokładnie taki, jak oczekiwałam. Można go czytać bez znajomości poprzedniej książki, bo mamy tutaj zupełnie inną sprawę kryminalną, a kilka wspomnień poprzedniego śledztwa nie zdradza jego zakończenia, ale oczywiście zachęcam to sięgnięcia także po "Długi zew", by lepiej poznać głównych bohaterów i całą społeczność.
Ann Cleeves nie tylko maluje piękne obrazy północnego Devonu, ale pod warstwą drobiazgowego i żmudnego śledztwa przemyca też wiele ważnych tematów. Tym razem funkcjonowanie ludzi z zespołem Downa odgrywa raczej marginalną rolę, bo autorka skupiła się na problemie samobójstw. Nie mogę zbyt wiele o tym napisać, żeby przypadkiem nie zaspojlerować, bo ten wątek odgrywa ważną rolę w intrydze kryminalnej, ale poruszył mnie do głębi.
Interesujące były także kwestie związane z tym jak funkcjonuje brytyjska służba zdrowia, a przede wszystkim organizacje mające na celu ochronę praw pacjentów.
Między wierszami można wyczytać jeszcze więcej, choć te dwa zagadnienia zdecydowanie dominują. Muszę przyznać, że dla mnie to tło społeczne w książkach zaczyna być coraz ważniejszym elementem, lubię czytać o "czymś", a nie tylko tak ...

W tej części możemy lepiej poznać Jen Rafferty, ale spokojnie Matthew Venn również tam jest.
Dochodzi do niezwykle spektakularnego morderstwa. Dodatkowo okazuje się, że ta śmierć ciągnie za sobą inne, nie mniej widowiskowe. Wiem, to brzmi trochę masakrycznie, ale autorka ubiera te zbrodnie w takie słowa, że nie czuje się makabry a raczej spektakularny opis.

Ta dbałość o przechodzenie w kolejne etapy śledztwa, ta pieczołowitość w kreśleniu tropów, kolejnych wątków. Mnie to wszystko ujmuje. Tu nic nie jest przypadkowo.

Do tego pochylenie się w kierunku relacji międzyludzkich, powiązań i zależności między bohaterami, ukazanie ich siły, ale i słabości. No kocham tak budowaną warstwę psychologiczną. Moja fascynacja zachowaniami ludzkimi czuje się tutaj syta i zadowolona.

Jestem świetny klimat, który oddaje mentalność ludzi jak i aurę miejsca. Do tego płynność kolejnych wydarzeń i zmian jakie zachodzą w bohaterach. Oraz oczywiście najważniejsze, czyli ukryty między nimi morderca.

Po takiej lekturze doskonale rozumiem dlaczego kryminały zajmują tak wysoką pozycję w moim sercu. To sztuka zgrabnie połączyć tak na prawdę kilka gatunków. Przecież kryminały mają w sobie również warstwę obyczajową, czasami romansową, to także niezłe studium psychologiczne. Nie ma co ukrywać spora grupa autorów powieści kryminalnych robi to z powodzeniem.

Styl autorki przypadł mi do gustu na tyle, że sięgnęłam już po kolejną serię kryminałów prosto spod...

[współpraca reklamowa] Wydawnictwo Czwarta Strona Kryminału

„Krzyk czapli” to thriller, którego akcja rozgrywa się w małym miasteczku, w Devonie. W miasteczku, w którym większość ludzi się zna.

Na przyjęciu u Cynthii Prior, Ien poznaje Nigela. Mężczyzna, chce skontaktować się w wolnej chwili z Ien, ale jak okazuje się na drugi dzień, zostaje odnaleziony martwy w pracowni jego córki. Został śmiertelnie raniony odłamkiem szkła pochodzącego z jednego z rozbitego wazonów córki. W trakcie przesłuchania Eve dowiadujemy się, że pan urzędnik nie miał wrogów. Był wdowcem i kochającym ojcem. Posiadał spokojną pracę. Kto więc zamordował go? Śledztwem zajmuje się Matthew Vennm który odkrywa, że córka zmarłego miała bliskie relacje z Jonathanem i przez to sprawy trochę się komplikują.

W książce tej nie występuje za wiele postaci, ale za to zostali oni świetnie wykreowani. Zostały tutaj bardzo dobrze przedstawione powiązania pomiędzy mieszkańcami. I świadomość tego, że wśród nich przebywa morderca, sprawia, że czyta się w napięciu i z dużą ciekawością tego, by dowiedzieć kim jest ta osoba. W trakcie śledztwa zostanie odkryte wiele kłamstw i niedopowiedzeń.

Książkę czyta się bardzo szybko z wielu powodów. Pierwszy to styl pisania autorki, który bardzo mi odpowiada. Nie ma tu zbędnych opisów, a dialogi prowadzane przez głównych bohaterów świetnie odzwierciedlają napięcie pomiędzy nimi. Innym powodem jest kli...

„ Krzyk czapli ” autorstwa Ann Cleeves potraktowałam jak wyzwanie, gdyż brytyjski kryminał to dla mnie wciąż nieznane wody. Popłynęłam więc nimi pełna nadziei i oczekiwań, że to będzie niezapomniana wyprawa. Płynęłam. Dosłownie. Nie dało się zrobić inaczej, niż dać ponieść się tym spokojnym falom tego niezwykle klimatycznego kryminału.

Klasyka. Spokój. Niespieszność. Klimatyczna aura. To pierwsze słowa, które przychodzą mi na myśl, gdy kończę czytać ostatnią stronę tej książki.

Autorka ujęła mnie tym, w jaki sposób odsłania kolejne ogniwa łańcucha prowadzonego śledztwa. Powoli je dawkuje. Daje czas czytelnikowi, by mógł ocenić działania bohaterów, samemu podjąć dochodzenie i starać się dojść do rozwiązania zagadki. I ani odrobinę tego nie ułatwia. Tę ukrytą prawdę można poznać, ale nie obejdzie się bez trudności. I do mnie to przemawia. Nie preferuję tego, by mieć wszystko podane na tacy. Lubię być zaangażowana w historię. Tutaj taka się czułam.

To, co zawsze będę popierać w literaturze to podejmowanie przez pisarzy społecznych problemów. Dla mnie takie książki mają przesłanie i są tak naprawdę „ po coś ”, a nie tylko rozrywką samą w sobie.

W „ Krzyku czapli ” Ann Cleeves ukazała zjawisko samobójstwa, depresji czy sposobu funkcjonowania ośrodków zdrowia. I uważam, że należycie podeszła do przedstawienia tych wątków. O zaburzeniach psychicznych i ich konsekwencjach wciąż zbyt mało się mówi. Wciąż, mimo uświadamiania, zdaje się, że są te...

Ile książek przeczytaliście w lutym?❤️

[ współpraca reklamowa z @czwartastronakryminalu ]

KRZYK CZAPLI był drugą książką Ann Cleeves, jaką miałam okazję przeczytać - moja przygoda z jej twórczością zaczęła się od świetnej pierwszej części serii, czyli "Długi zew", więc wiedziałam, że koniecznie muszę przeczytać dalszy ciąg tej historii ❤️

Trochę trudniej było mi się wczytać w tę książkę, nawet pomimo faktu, że akcja zaczęła się rozkręcać dość szybko. Nie byłam jakoś w 100% przekonana co do tego, w jaki sposób autorka zaczęła prowadzić fabułę. Z czasem jednak zmieniłam trochę zdanie na jej temat, wkręciłam się i czytało mi się dużo lepiej. Mimo tego muszę przyznać, że pierwsza część podobała mi się bardziej😅

Gdy już wskoczyłam w wir akcji to reszta książki poszła mi dość szybko. Z czasem też bardzo spodobała mi się intryga, jaką uknuła autorka, chociaż jej rozwiązanie wydało mi się trochę przesadzone, ale mimo wszystko nadal raczej zaliczyłabym całość pomysłu na plus. Do tego po raz kolejny wnikamy w przestrzeń prywatną głównego bohatera, w jego życie rodzinne, przez co mamy wrażenie, że lepiej znamy jego samego, jego psychikę i sposób myślenia. Ostatecznie była to całkiem niezła książka, chociaż (jak pisałam wyżej) "Długi zew" podobał mi się trochę bardziej. Mimo to KRZYK CZAPLI był fajną kontynuacją serii❤️