Kupidyn recenzja

„Kupidyn” Moniki Rępalskiej to książka, przy której nie da się przejść obojętnie. Co byście zrobili, gdyby przez pięć lat, czternastego lutego, w walentynki ktoś wysyłał wam ludzkie serce? Nasza główna bohaterka Brooke, przeżywała ten koszmar co rok. Jako agentka FBI starała się dorwać mordercę, nazwała go Kupidynem, ze względu na dzień kiedy się uaktywniał. Można powiedzieć, że była to ich taka gierka, w której kobieta brała udział by go dorwać, lecz nigdy jej się to nie udawało. Miała dwadzieścia cztery godziny, by rozwiązać wszystkie zagadki, które jej zostawił. Czara goryczy przelała się, gdy Kupidyn uderzył w jej rodzinę, a mianowicie porywa jej siostrę. Zostaje zawieszona w swoich obowiązkach ze względu na powiązanie rodzinne. Nie daje za wygraną i podejmuje się śledztwa na własną rękę. Pomagają jej w tym przyjaciele, w tym były mąż Cole. Puuuuuuf co to była za historia, nie tego się spodziewałam. Biorąc tą pozycję do ręki, byłam święcie przekonana, że jest to romans z domieszką erotyki, a tu taka niespodzianka. Historia wciąga od pierwszej strony. Przeżywamy wszystkie emocje wraz z bohaterami i to jest fascynujące. Nie jest to, żadna nudna, denna sprawa kryminalna, która ciągnie się przez prawie 300 stron. Bardzo mi się podobało, że każda wskazówka zostawiana przez sprawcę zbliżała do prawdy i jak już myślałam, że wiem kto to jest, nagle jak obuchem w łeb wszystkie moje domysły mogłam wyrzucić do kosza. Tak naprawdę czytając strona po stronie, nie wiedziałam co zastanę dalej. Mamy tu perspektywę dziewczyny a także co jakiś czas słynnego Kupidyna. Tak naprawdę te jego perspektywy były dla mnie nie zrozumiałe. Jak jakiś bełkot psychicznego człowieka. No ale umówmy się normalna to ta osoba nie była. Zakończenie było zaskakujące i nigdy w życiu nie powiedziałabym, że tak to mogło się skończyć. Co najlepsze, ostatnia strona daje nam do myślenia, że to jeszcze nie koniec przygód Brooke. Mam nadzieję, że doczekam się jakiejś kontynuacji. Pierwsze spotkanie z autorką i wiem, że na tej jednej książce się nie skończy. Styl pisania autorki jest lekki, prosty i zrozumiały dla czytelnika. Jest to pozycja na jeden wieczór, polecam wam, bo nudzić się nie będziecie.