Bardzo długie popołudnie recenzja

Ameryka w latach pięćdziesiątych to niewątpliwie dość oryginalne osadzenie fabuły powieści, którą określiłabym mianem książki obyczajowej z zadatkami na całkiem dobry kryminał. Jeżeli dodamy do tego ciekawe, niezwykle poruszające wątki walki płci i rasy o swoje prawa, wychodzi nam naprawdę udany debiut, który swoją tematyką ma szansę zaistnieć na książkowym rynku.

Zniknięcie matki i żony z jednego z idealnych domów na przedmieściach Santa Monica rzuca podejrzenia na czarnoskórą Ruby, która dotychczas pracowała tam jako pomoc. W toku śledztwa szczęśliwie trafia na detektywa z Nowego Jorku, którego otwartość i tolerancja daje nadzieję na szczęśliwe zamknięcie sprawy. Czy jednostka możne wygrać w starciu z latami tradycji, uprzedzeń i przekonaniu o wyższości jednej rasy na drugą?

Idealnie przystrzyżony trawnik, ogromne, bogato zdobione posiadłości, schludnie ubrane dzieci, panie domu w kolorowych sukienkach czekające na powrót z pracy ukochanego męża, a to wszystko w urokliwej dzielnicy, gdzie sąsiedzi służą pomocą – to wszystko staje się tłem dla skrywanych za zamkniętymi drzwiami domów dramatów, w których oskarżenia padały na tych, którzy nie zawsze mogli się obronić. Ruby jest jednak bystrą kobietą i dobrą obserwatorką, dlatego to między innymi jej spostrzegawczości i umiejętności analitycznego myślenia na jaw wychodzą tajemnice, które rzucają nowe światło na dotychczas idealne życie zaginionej Joyce.

Nie jestem wybrednym czytelnikiem, jeżeli chodzi o wątki kryminalne. Wiem, jak trudno jest taki stworzyć, aby był on spójny, logiczny, ale jednocześnie zaskakujący. Tutaj zdecydowanie zabrakło tego ostatniego elementu, ponieważ nawet czytelniczy laik domyśliłby się zakończenia i rozwiązania. Nie uważam jednak, że to ogromna wada tej książki. Dużo większe emocje obudził we mnie wątek obyczajowy i tło, jakim było żyjące w utartych przekonaniach i pozorach społeczeństwo lat pięćdziesiątych. Osobiście bardzo lubię tak skonstruowane historie oraz towarzyszący im klimat. Tutaj od nadmiaru pozornie perfekcyjnego życia było aż duszno, a każde kolejne zdanie zbliżało czytelnika do wybuchu bomby.

Uważam ten debiut za niezwykle udany. Nie ma tu niczego odkrywczego, historii daleko jest do klasycznego, typowego kryminału, ale to właśnie stworzona przez autorkę atmosfera zrobiła na mnie największe wrażenie. Mamy tutaj dużo szczegółów, możliwość prowadzenia obserwacji, co w połączeniu z lekkim piórem autorki i umiejętnością budowania napięcia sprawia, że lekturę niemal się pochłania.