Letarg recenzja

Będąc w trakcie czytania książki wiedziałam co chcę o niej napisać w swojej opinii. Ostatni rozdział zburzył mi cały zamysł i całkowicie zmienił finalny odbiór "Letargu".

Niepomierne nieszczęścia, jakie spadają na rodzinę Lanke, doprowadzają głowę rodziny, Adama, do załamania psychicznego. Ciężko to nawet nazwać załamaniem, bo skala zniszczeń jego umysłu jest horrendalna. Choć ani on, ani jego żona nie mieli łatwego dzieciństwa, a przeszłość ciągnie się za nimi definiując przyszłość, stworzyli kochającą się rodzinę. Wrażliwość, ciepło, szacunek to to co przekazali swojej dwójce dzieci - 18-letniemu Danielowi i 5-letniej słodkiej Oliwce. Jednak życie zrzuca na ich barki cały szereg nieszczęść traumatyzując rodzinę coraz bardziej, wpędzając w macki obłędu, który z każdym dniem staje się coraz głębszy, mroczniejszy i trudniejszy do pokonania.

Powieść ma formę pamiętnika, gdzie autor oddał narracyjny głos Adamowi. Psychiatra zalecił mu mówienie o traumatycznych zdarzeniach i uczuciach, które go dręczą. To z jego wspomnień, uzewnętrznień czytelnik dowiaduje się co doprowadziło do bezgranicznego szaleństwa. Na obiekt do zwierzeń bohater wybrał misia córki, który został w pewien sposób spersonifikowany.

"Po­sta­ram się pisać au­ten­tycz­nie i sta­ran­nie, ale dru­gie­go Kinga się nie spo­dzie­waj, bo to nie ten typ hi­sto­rii, w któ­rej ktoś do­bie­ra sobie ele­men­ty tak, aby sta­no­wi­ły ład­nie brzmią­cą ca­łość. To, co zo­sta­nie za­war­te na bia­łych stro­nach tego dzien­ni­ka, bę­dzie tylko swo­bod­nym zlep­kiem prze­my­śleń oraz biegu wy­da­rzeń, przez które prze­szła moja ro­dzi­na. Bez ko­lo­ry­za­cji, bez spo­ufa­la­nia się z emo­cja­mi." - ten cytat z książki był dokładnym przeciwieństwem tego, co od niej dostałam.
Porównanie do Kinga - w powieści znalazło się bardzo dużo wszelakiej maści opisów, które swoją objętością nieco przypominały książki wspomnianego mistrza grozy, który jak wiadomo lubi pisać obszernie. Osobiście uważam, że filozofowania było za dużo. Nie budowało to niepokoju, a wyrywało czytelnika ze stanu napięcia.
"Swobodny zlepek przemyśleń oraz biegu wydarzeń" - fabuła zdawała się systematyczna, chronologiczna i poukładana. Fakt - znalazły się w niej urwane wspomnienia, ale dotyczyły opowiadanej historii przez jednego z bohaterów, a wiadomo, że ludzki umysł płata figle i pamięć może być zawodna. Również z tego powodu była trochę przekoloryzowana.

Jest to debiut autora, jednak ciężko się tego domyślić czytając tak dopracowaną, dojrzałą powieść. Używając metafor nadaje głębi cierpienia i podkreśla dramatyczne relacje, które zawarte są w tej historii. Pisarzowi udało się scedować na czytelnika odczuwanie wszystkich koszmarnych emocji.