Wodecki. Tak mi wyszło recenzja

Chciałabym zaznaczyć, że ogólnie nie czytam biografii, wspomnień związanych z jakimikolwiek twórcami. Jednak ogromny mój podziw, szacunek i uznanie wzbudza sylwetka oraz dorobek artystyczny Zbigniewa Wodeckiego. Pamiętam jak głęboko poruszyła mnie wiadomość o jego śmierci. Odszedł niewątpliwie jeden z najwięszych twórców polskiej muzyki, dlatego nie mogłam nie przeczytać tej książki.
Zawiera ona w sobie dwie części. Pierwsza z nich skupia ludzi, którzy mieli kontakt z muzykiem - m.in. pisali dla niego teksty, tworzyli z nim płytę, grali koncerty. Każda z tych osób bardzo ciepło wspomina Wodeckiego i jednocześnie rzuca na jego sposób bycia spojrzenie z zewnątrz. Niejednokrotnie padało stwierdzenie, że artysta na ogół był skryty i nie oglądał się na swoją przeszłość artystyczną, nie gomadził swoich osiągnięć, a jednocześnie miał ogromny szacunek do przeszłości i tradycji. Poza tym, w moim odczuciu była to najsmutniejsza część, widać było, że jest to reportaż pisany o Wodeckim, ale niestety już bez niego.
Dla mnie dosyć istotnym utrudnieniem było przebrnięcie przez nią, które spowodowało wybór formy i styl pisania pana Bałuka. Nie potrafiłam wczuć się w ogóle w treść i gdyby nie nawyk przeczytania każdej zaczętej książki, nie sądzę bym dotrwała do końca. Jednakże to w żaden sposób nie umniejsza świetnego przygotowania się do reportażu tego pana i rzetelności zebranych przez niego informacji, wypowiedzi. To, co dla mnie było problemem, dla przyszłych czytelników może być przyjemnością. Każdy kto pisze, ma swój indywidualny styl, który - jednych irytuje, a innych zachwyca.
Pozostała część to wywiad z samym twórcą, genialnie przeprowadzony przez Wacława Krupińskiego. Jest on podzielony na fragmenty, opatrzony odpowiednimi tytułami, które dotyczą różnego okresu życia Wodeckiego.
Podczas lektury świetnie się bawiłam. Im bardziej zagłębiałam się w treść wywiadu, tym bardziej poznawałam i lubiłam rozmówcę. Cudowny, kulturalny, niezwykły człowiek. Uderzyła mnie również swoboda z jaką obaj rozmawiali ze sobą. Widać było, że pan Krupiński i pan Wodecki się znają, że to nie jest pierwsze ich spotkanie i że to spotkanie nie jest dla nich w żaden sposób niekomfortowe. Potwierdza to również to, iż miejscami miałam wrażenie, że Wodecki czując się tak swobodnie powiedział o kilka słów za dużo, niż pierwotnie zamierzał powiedzieć. Na uwagę również zasługuje porządny research zrobiony przez dziennikarza. Jestem pod ogromnym wrażeniem jak dokładnie został przejrzany każdy aspekt zrobionej przez Wodeckiego kariery.
Dodatkowo każda strona książki zawiera urocze skrzypce lub trąbkę, zdjęcia z różnych ważnych wydarzeń, które ukazują piosenkarza na przestrzeni lat.
Reasumując gorąco polecam książkę wszystkim, którzy chcieliby poznać lepiej artystę, którzy słuchają jego twórczości, nie tylko „Pszczółki Mai", która była zmorą dla samego twórcy. Gwarantuję wam, że nie pożałujecie, a nawet dacie się zaskoczyć!