Marina recenzja

Nie jestem pewna co mnie skłoniło do zakupienia "Mariny". Może była to przepiękna okładka, lub autor, którego twórczość chciałam poznać od dawna. Mogło też być tak, że krótki opis z tyłu zaintrygował mnie na tyle, by książkę kupić. Tak czy owak, znalazła się ona na mojej półce. Czy nie były to zmarnowane pieniądze przekonacie się już za chwilę.

Główny bohater, nastoletni Oscar uczy się w szkole z internatem. Nie zrażajcie się jednak jego wiekiem, to nie kolejna powieść o dzieciaku ratującym świat. Chłopak po lekcjach nie lubił przesiadywać w pokoju, jak jego szkolni koledzy. Zawsze wymykał się na Barcelońskie ulice. Pewnego dnia przyciągnął go stary pałacyk, nieopodal internatu. W chwili, w której do niego wszedł jego życie zmieniło się na zawsze. Poznał Marinę. Zaczyna każdego dnia spotykać się ze śliczną dziewczyną i jej ojcem. W końcu Marina prowadzi Oskara na stary cmentarz, do którego niewielu zna drogę. Pokazuje mu kobietę w czerni i opowiada jej historię. Otóż, każdego miesiąca odwiedza ona bezimienny grób. Zaczynają ją śledzić chcąc rozwiązać zagadkę, która okaże się być znacznie bardziej tragiczna i niebezpieczna niż kiedykolwiek mogliby przypuszczać...

To tyle jeśli chodzi o fabułę, a od siebie po pierwsze muszę dodać, że książka jest niepowtarzalna i magiczna. Zafon w opisach XX wiecznej Barcelony wspaniale oddał jej klimat, kunszt pisarski jakim dysponuje jest do pozazdroszczenia. Ale jak wiemy piękny styl nie wystarczy, by stworzyć książkę przynajmniej dobrą. Ta jest wspaniała.

Od lektury niesamowicie ciężko się oderwać, wciąga od pierwszej strony. Ja czytałam ją z
przerwą tylko na obiad. Zatapiamy się w przygodach Oscara i Mariny, z każdą chwilą bliżsi
dotarcia do sedna mrocznej zagadki.

Postaci nie są płaskie, za co kolejny wielki plus. Podczas lektury nie czujemy potrzeby
rozważania, czy ktoś robił im testy na IQ. Za to autor dostarczył nam inne, znacznie poważniejsze tematy do rozmyślań. Ile można zrobić, żeby nie umrzeć? Czy lepiej stać się czymś czego nie można nazwać człowiekiem, robić na sobie i innych przerażające eksperymenty? Czy da się kochać kogoś tak bardzo, by w chęci ratowania tej osoby zrobić coś, przez co wciągnie się ją sprawy, w których brzydzi się brać udział?
Nie ukrywam, że w trakcie lektury nie raz po plecach przeszedł mi dreszcz.

Teraz nie dziwię się już, że po książki Zafóna sięga tak wiele osób. Dla mnie to na pewno
nie ostatnie spotkanie z tym autorem, a "Marina" na długo pozostanie w moich myślach i z
czystym sumieniem polecam ją wszystkim. To wciągająca i przejmująca książka, o której się nie zapomina, tylko wciąż na nowo rozmyśla o zakończeniu.