Marina

Przeczytałam ponad połowę w trzy godziny - szkoda, że tak szybko się czyta, szkoda, że jest to niewielka książeczka w porównaniu z jego późniejszymi powieściami (bo "Marina" powstała sporo przed "Cieniem wiatru" i "Grą Anioła"). Czytając ja widzi się ewolucję pisarza, to wczesny "Cień wiatru" - ten sam nastrój, ta sama tajemniczość, ta sama Barcelona z jej dzielnicami pełnymi zrujnowanych pałacyków, po prostu ten sam Zafon, tylko wcześniejszy, mniej rozwinięty, młodszy, trochę bardziej chaotyczny, trochę bardziej dosłowny. Ta powieść to horror dla młodzieży, gdyby wycisnąć samą treść, to byłaby przerażająca, niezbyt oryginalna, ale pisana przez Zafona staje się czymś innym. Jego styl, jego talent zdominował straszną historię i stworzył z niej coś pięknego, coś, od czego nie można się oderwać, co zachwyca nastrojowością. Nie ma co oczekiwać, ze będzie tak cudowna, jak późniejsze jego powieści, ale w zupełności wystarczy do tego, by ją pokochać jako etap rozwoju jednego z najwspanialszych pisarzy naszych czasów. Szkoda, że w pewnym momencie autor przesadził i, niestety, podążył dalej tym samym tropem. Za dużo horroru. Ale ponieważ to Zafon, mogę mu wybaczyć. Ta powieść to próba przed wspaniałymi, magicznymi dziełami i jako takie powinna być traktowana. Młody Zafon ćwiczył i doszedł dzięki temu do perfekcji. A ta książka, mimo że trochę straszna, trochę nie trzymająca się kupy, jest i tak ciekawa i wciągająca. http://zielonowglowie.blogspot.com/

"Marina" jest moją drugą książką Zafóna i już wiem, że uwielbiam tego autora. Potrafi zbudować wspaniałą atmosferę, wymyślić świetny labirynt do odkrycia całej łamigłówki, oraz Barcelona w tle dodaje całego uroku. Tak jak już poprzednie osoby zauważyły, książka jest bardziej tajemnicza i momentami przerażająca, co mnie osobiście bardzo się podobało. :) Niestety dla mnie koniec nie był zaskakujący, bo komentarze innych czasem zdradzają zbyt wiele, a szkoda. Dobrze, że mam własny egzemplarz w domu, bo na pewno będę chciała nie raz do niej powrócić. Gorąco polecam. :)

Książka fantastyczna, jednak i tak nie mogłam powstrzymać się od porównywania jej z Cieniem Wiatru. W porównaniu z tą książka Marina wypada przy niej naprawdę blado. Jednak mimo to jest cudowną lekturą, z niesamowitą fabułą, wartką i zaskakującą akcją. Jak to w książkach Zafóna bywa - niepowtarzalny klimat Barcelony w dużej części tworzy tę historię. Aż miło było powspominać te momenty, w których byłam w Barcelonie. Zachęcam do tej książki nie tylko fanów Zafóna, ale także innych czytelników. Myślę, że nie tylko we mnie poruszyła ona czułą strunę. Polecam.

Początek książki zapowiadał niezwykle ciekawą historię. Ta aura tajemniczości, grozy i inteligentne dialogi podszyte lekkim humorem. Później, niestety nie było już tak przyjemnie. Im bliżej końca tym więcej można przewidzieć a końcówka nie jest żadnym zaskoczeniem. Wcześniej przeczytałam "Cień Wiatru" tego autora i muszę stwierdzić, że nie potrafi on wymyślić nic nowego. Obie historie są do siebie bardzo podobne. Książkę czyta się dosyć szybko, ale sama historia jest dla mnie zbyt naciągana. Może po prostu nie potrafię wczuć się w klimat jego.powieści...

Po przeczytaniu "Cienia wiatru" i "Gry anioła" postanowiłam sięgnąć po "Marinę" i niestety dosyć mocno się rozczarowałam.W porównaniu z dwiema poprzednimi książkami wypadła bardzo słabo.Wprawdzie fajnie sie ją czytało jednak zakończenie wg mnie zabiło jej urok. Choć moja ocena jest dosyć surowa to biorę pod uwagę fakt,że Zafon pisał tę książkę dla młodzieży w związku z czym być może dlatego na mnie nie wywarła ona zbyt pozytywnego wrażenia....w końcu z wieku młodzieńczego niestety już wyrosłam:)

Kiedy zaczynałam czytać wybaczałam Zafónowi niektóre niedociągnięcia tłumacząc sobie, że to przecież jedna z Jego pierwszych książek i to w dodatku dla młodzieży. Cały czas miałam w pamięci genialny "Cień wiatru" i "Grę anioła", więc porównaniom nie było końca. Jednak wciągnęła mnie ta historia, zapomniałam o jednej cudownej zalecie Zafóna - ten pisarz potrafi kontrolować nasze uczucia, potrafi wzbudzić śmiech, smutek, strach i łzy. "Marina" to małe cudeńko. Piękna perełka literatury.

'Marina' to pierwsza książka Zafon'a którą przeczytałam. Sięgnęłam po nią z nudów, nie spodziewałam się niczego wielkiego. Jednak już od pierwszej strony wciągnęła mnie bez reszty. Jest to powieść sama w sobie piękna i wzruszająca. Po ukończeniu 'Mariny' zaczęłam szukać innych jego książek. Miałam nadzieję, że będą równie ciekawe i wciągające. I nie zawiodłam się. Przeczytałam już prawie wszystkie jego książki i każda jest równie interesująca. Naprawdę polecam.

To właściwie pierwsza książka Zafon'a po którą sięgnełam. W ostatnim czasie żadna mnie tak nie wciągneła. Kryłam się z nią w uczelnianych korytarzach, żeby czytać w spokoju ;) Wartka akcja nie pozwala się oderwać. Klimat jest z lekka złowrogi, tajemniczy, ale przez to przyciąga jak magnes. Jeśli inne jego książki są równie zajmujące, to nie mogę się doczekać aż po nie sięgnę. Jak tylko znajdzie się choć trochę czasu ;)

"Marina" to kolejna powieść Carlosa Riuza Zafona, którą przeczytałam, zafascynowana poprzednimi "Cieńem Wiatru" i "Grą Anioła". I nie rozczarowałam się moimi oczekiwaniami co do Mariny, czyta się ją jednym tchem, mi zajęło to jedno popołudnie, opisy Barcelony jak zawsze znakomite. Chociaż w zamyśle autora miała to być powieść dla młodzieży, uważam, że warto ją przeczytać. A czyta się ją szybko i bardzo przyjemnie.

"Marina" to pierwsza książka Zafóna, z jaką się styknęłam. Gdy tylko mnie wciągnęła, zaczęłam szukać informacji o innych i nie żałuję tego korku do dziś - przeczytałam dotąd wszystkie książki Zafóna, nawet najnowszą "Więzień nieba" (polecam również!) i jestem pod wrażeniem, które chyba nigdy nie minie, gdy będę czytać Pana książki, Panie Carlosie. Niech Pan pisze dalej, bo nad wyraz Panu to wychodzi!