Martwy aż do zmroku recenzja

Sookie Stackhause nie może doczekać się chwili, w której bar "U Merlota" odwiedzi prawdziwy wampir. Jakiś czas później Bill Campton pojawia się w zamieszkiwanym przez główną bohaterkę mieście i niemalże w tym samym momencie zmuszony jest przyjąć pomoc od nieznajomej. Owe zdarzenie sprawia, że dystans między tą dwójką zaczyna się zmniejszać, a jego miejsce zastępuje całkiem inne uczucie.

Szczerze mówiąc byłam strasznie uprzedzona w stosunku do tej sagi i gdyby nie mój wyjazd do Francji, to z pewnością nie zajrzałabym do niej aż do chwili obecnej. Pierwsze rozdziały nie należały do najłatwiejszych zwłaszcza, gdy dowiedziałam się, że Sookie posiada taki sam dar, jak zmierzchowy Edward.

Należę do osób ceniących sobie oryginalność i dopiero po jakimś czasie zaczęłam przekonywać się do historii, którą wymyśliła Charlaine Harris. Z każdym kolejnym rozdziałem zauważałam coraz więcej plusów lektury, aż w końcu nie byłam w stanie się od niej oderwać. Co prawda "Martwy aż do zmroku" nigdy nie zasłuży sobie na miano wybitnego dzieła literackiego, jednak myślę, że z czystym sumieniem zasługuje na słowa uznania...

Podsumowując: Książkę czytało się naprawdę szybko. Bardzo się cieszę, że autorka zdecydowała się na narrację pierwszoosobową. Jeśli zaś chodzi o serial nakręcony na podstawie serii "Czysta krew", to powiem tylko tyle, iż nie jestem do niego przekonana.